3 Иса оларгъа бойле бир кинаели икяени айтып берди:
Эпимиз, къойлар киби, долаштыкъ, эпимиз озь ёлумызнен кеттик, ве РАББИ бизим эписи гуналарымызны Онъа юкледи.
Ерусалим ичюн шенъленеджегим, халкъым ичюн къуванаджагъым. Анда ич агъламайджакълар, ич къычырмайджакълар.
Лякин ёлуны джойгъан къойларгъа – Исраиль халкъынынъ алдына барынъыз.
Иса оларгъа чокъ шейлер акъкъында кинаели икяелер айтты: – Бир урлукъ сачыджы тарлагъа чыкъа.
– Сизлер барып: «Мен къурбан истемейим, мерамет истейим», – деген сёзлернинъ манасыны анъламагъа тырышынъыз. Мен инсафлы адамларны дегиль, гуналыларны чагъырмагъа кельдим.
Фериселер ве Къанун оджалары мырылдап: – Бу адам гуналыларны къабул этип, оларнен берабер аш да ашай! – дей эдилер.
– Сизден биринъиз юз къой саиби олып, оларнынъ бирисини джойса, докъсан докъуз къоюны чёльде къалдырып, гъайып олгъаныны тапмагъандже къыдырмагъа кетмезми?
Экинджи кере Иса Пётрдан кене сорады: – Юхан огълу Симон, сен Мени севесинъми? – Эбет, Рабби! Сени севгенимни Озюнъ билесинъ де, – деди Пётр Онъа. – Къойларымны бакъ, – деди онъа Иса.
Буларны эшитип, Алланы шуретледилер ве Павелге: – Эй, къардашымыз, еудийлер арасында имангъа кельген бинълердже адам олгъаныны билесинъ. Оларнынъ эписи Къанунны гъайретнен туталар.
