27 О: «Къардашынъ къайтып кельди, бабанъ оны сагъ-селямет корьгени ичюн, бесленген бузавчыкъны сойды», – дей.
Падиша башкъа хызметчилерини ёллап: «Давет этильгенлерге айтынъыз ки, мен зияфет софрасыны азырладым, огюзлерим ве башкъа бесленген айванларым союлгъан, эписи азыр. Никях тоюна келинъиз!» – дей.
Къулларындан бирини чагъырып, не олаяткъаныны сорай.
Агъасы пек ачувланып, эвнинъ ичине кирмеге истемей. Бабасы тышарыгъа чыкъып, онъа ялвара.
Амма бутюн мал-мулькюнъни ороспуларнен берабер сарф эткен анавы огълунъ къайткъанда, сен онъа бесленген бузавчыкъны сойгъансынъ!» – дей.
О, яныма келип турды да, манъа: «Къардашым Саул, козьлеринъ ачылсын!» – деди. Мен шу ань оны коре башладым.
Анания барып, эвге кирди. Саулнынъ башына къолларыны къойып: – Къардашым Саул! Мени Рабби ёллады. Сен келеяткъан ёлунъда санъа корюнген Иса Одыр. Шимди козьлеринъ кене кореджек, сен Мукъаддес Рухкъа толаджакъсынъ, – деди.
Лякин энди о, къул киби дегиль, къулдан юкъары, севимли дин къардаш оларакъ сеннен берабер оладжакъ. О меним севимли дин къардашым, даа зияде о сенинъ де севимли дин къардашынъ, эм адам киби, эм Раббиге инангъан къардаш киби.
Къадыннынъ эвинде семиз бузав бар эди, о, оны тез-тез сойды, ун алып хамыр басты ве маясыз пителер пиширди.