16 Иса исе онъа бойле деди: – Бир адам буюк акъшам ашы берип, чокъ мусафир чагъыргъан.
– Къызкъардашым, келиним! Мен багъчама кирдим, мюрюмни къокъулы отларымнен топладым, солакъ балымны ашадым, шарабымны сютюмнен ичтим. – Эй, достлар! Ашанъ, ичинъ! Эй, севгилилер! Севгиден сархош олунъ!
Эфраим къараман киби оладжакъ. Шарап ичкен киби, юреклери шенъленеджек. Огъуллары буны корип, къуванаджакъ, юреклери РАББИде севинеджек.
Рух ве келин: – Кель! – дейлер. Эшиткен адам да: – Кель! – десин. Сувсагъан адам кельсин, истеген адам яшайыш сувуны бедава алсын.
Мына, Мен къапу алдында турып, такъырдатам. Ким сесимни эшитип, къапуны ачса, Мен онынъ янына кирерим, ве биз экимиз акъшамлыкъ ашыны ашармыз.