15 Сонъ эписине мураджаат этип: – Бакъынъыз, эр тюрлю нефисхорлыкътан сакът олунъыз. Инсан омрю онынъ мал-мулькюнинъ чокълугъына багълы дегиль, – деди.
Шимий турып, эшегини екти ве, къулларыны къыдырып тапмакъ ичюн, Акишке Гъат шеэрине кетти. Къулларыны Гъаттан тапып, кери къайтарып кельди.
Шейтан РАББИге: – Джангъа джан, – деп джевап берди. – Адам озь джаны ичюн эр шейини берер.
Темеллер бозулгъан сонъ, инсафлы адам не япаджакъ?»
Я РАББИ, умют этем Санъа, я Рабби, Аллам, Сен джевап берерсинъ!
Амма джанымны ёкъ этмеге истеген адамлар ернинъ теренлигине тюшип кетсинлер.
Факъыр олып да, РАББИден къоркъмакъ, бай олып да, къайгъы-къасевет ичинде яшамакътан яхшыдыр.
Икмет саиби олмакъ – алтындан, акъыл саиби олмакъ – кумюштен яхшыдыр.
Анълайыштан эксик акимдар халкъны чокъ къыйнар, намуссыз келирден нефретленген исе яшайышны узатыр.
– Эм кучюги, эм буюги – эр кес арам къазанчны къыдыралар; эм пейгъамберлер, эм руханийлер – эписи алдаталар.
Меним халкъым сюрю-сюрю санъа келе, сенинъ огюнъде отурып, сёзлеринъни динълей, амма оларны беджермей. Олар тек беден истеклери акъкъында лаф этелер, тек озь файдасы ичюн иш япалар.
Олар тарлаларны истесе, оларны тартып алалар, эвлерни истесе – тартып алалар. Инсанны хорлайлар, эвини талайлар, адамны ве онынъ барлыгъыны чайпайлар.
Эвинъни арам алынгъан шейлернен толдурасынъ, белялардан къачмакъ ичюн юванъны юксеклерде къурасынъ. Алынъ фена!
аиле садыкълыгъыны бозув, ачкозьлюлик, яманлыкъ, алдав, ахлякъсызлыкъ, пахыллыкъ, куфюр сёзлер, менменлик, акъылсызлыкъ чыкъа.
Иса оларгъа бир кинаели икяени айтып берди: – Бир зенгин адамнынъ тарлалары пек яхшы берекет бергенлер.
Пара севген фериселер буны эшитип, Исаны мыскъыллап башладылар.
Озюнъизге бакъынъыз, юреклеринъиз ахлякъсыз ишлер, сархошлыкъ ве аят къайгъылары ичюн агъыр олмасынлар. О кунь, тузакъ киби, сизге апансыздан кельмесин!
Тикенлер арасына тюшкенлер – сёзни эшиткен, амма пишкен берекет бермеген адамлар. Оларны аятынынъ къасеветлери, байлыгъы ве кейф кетирген шейлери богъалар.
не хырсызлар, не къызгъанчлар, не ичкиджилер, не башкъаларны яманлагъанлар, не айдутлар киреджеклер.
Онынъ ичюн, сизинъ гуналы табиатынъызны: ороспулыкъ, пислик, ахлякъсызлыкъ, яман арзулар ве путперестликке тенъ олгъан ачкозьликни ёкъ этинъиз.
Адамлар тек озьлерини ве акъчаны севеджеклер, макътанчакъ, къопай, куфюрагъыз, ана-бабаны урьмет этмеген, яхшылыкъ анъламагъан, яман,
Параны севменъиз, къолунъызда олгъанынен разы олунъыз. Алла: «Сени къалдырмайджагъым ве ташламайджагъым», – деген.
гъаниметнинъ арасында Шинар мемлекетининъ аджайип урбасыны, эки кило кумюш ве ярым кило агъырлыгъында бир кесек алтынны корьдим, оларны бегенип алдым. Бу шейлерни чадырымнынъ ортасында топракъта сакъладым. Кумюшни чукъурнынъ тюбюне къойдым.
Козьлери ороспулыкъкъа толалар, токътамайып гуна япалар. Олар зайыф адамларны ёлдан уралар; юреклери къызгъанчлыкъны яхшы огренгенлер. Олар – лянет балаларыдыр.
Олар къызгъанчлы олгъанындан, ялтакъ сёзлернен сизни къапкъангъа тутаджакълар, амма оларнынъ джезасы чокътан берли азыр тура, оларнынъ олюми де кеч къалмаз.