12 О вакъыт не айтаджагъынъызны сизге Мукъаддес Рух огретеджек, – деди.
РАББИ: – Адамгъа агъзыны ким берди? Ким оны тильсиз я да сагъыр япа? Онынъ козьлери корьсюн, я да корьмесин деп, ким япа? Буны япкъан – Мен, РАББИ, дегильми? – деп сорады.
– Демек, бар. Лакъырды эткенинъде, янынъда Мен олурым. Санъа не айтмагъа керек олгъаныны огретирим.
Сизнен бу шейлерни япкъанларда, не айтайым ве насыл айтайым, деп къасевет этменъиз. О вакъытта айтыладжакъ сёзлеринъиз белли оладжакъ.
Озьлеринъиз дегиль, ичинъиздеки Бабанъызнынъ Руху айтаджакъ.
Адамларнынъ ичинден кимдир Исагъа: – Оджам, агъама айт, мирасны меннен больсюн, – деди.
Мен сизни ойле бир лафкъа уста ве икметли этерим ки, сизге къаршы чыкъкъанлардан ич бириси къаршынъызгъа турып, ич бир шей айтып оламаз.
Мукъаддес Рухкъа толгъан Пётр оларгъа: – Эй, халкънынъ башлыкълары ве акъсакъаллары!
амма онынъ сёзюндеки икметке ве Рухкъа къаршы чыкъып оламай эдилер.
Мукъаддес Рухкъа толгъан Стефан исе кокке тикилип бакъты да, Алланынъ парылдагъан Шуретини ве Онынъ онъ тарафында тургъан Исаны корьди.