53 Сонъ Иса шу ерден кетти. Къанун оджалары ве фериселер Исагъа душманлыкънен бакъып, Онъа бир чокъ суаль бере эдилер,
Арамлылар куньдогъуш тарафындан, фелестинлилер куньбатыш тарафындан келип, Исраильни тишлеринен кемирип, ашайджакълар. Бундан сонъ да РАББИнинъ гъазабы тынмады, къолу эп бир узатылгъандыр.
Олар исе: – Айдынъыз, Йирмеягъа къаршы келишейик, – дедилер. – Къанун руханийлернен къаладжакъ, насиат акъыллы адамлардан кетмейджек, пейгъамберлер хабер этип береджеклер. Келинъиз, оны лафнен урып йыкъайыкъ, айткъанларына къулакъ асмайыкъ.
Этрафымда чокъ лафларны эшиттим, орталыкъны къоркъу къаплады. «Оны чакъынъыз! Эр кеске айтып берсинлер», – дейлер. Меннен муаббет яшагъанларнынъ эписи энди абынгъанымны беклеп отуралар; «Бельки, алданаджакъ да, сонъ оны енъип, джезалармыз», – дейлер.
Къанун оджалары, алынъыз беля! Сиз бильги анахтарыны къолгъа алдынъыз, лякин къапугъа озьлеринъиз де кирмединъиз, кирмеге истегенлерге де ёл бермединъиз, – деди.
айткъан сёзюнде тутмагъа гъайретнен тырыша эдилер.
Шунынъ ичюн олар Исанынъ артындан излеп башладылар. Онынъ алдына, озьлерини инсафлы киби косьтерген изджилерни ёлладылар. Исанынъ айткъан лафларына илишип, оны якъаламакъ ве римли акимнинъ къолуна, онынъ укюмине бермеге истей эдилер.
Исанынъ янына бир къач саддукий келип (олар олюмден сонъ тирильмекни инкяр эте эдилер), бойле суаль бердилер:
Догърусы, озюм де назаретли Исагъа къаршы къолумдан кельгенини япмакъ керек, деп тюшюне эдим.
О, къаба олмаз, озь файдасыны къыдырмаз, къозгъалмаз, онъа къаршы япкъан яманлыкъны акълында тутмаз.
Шунынъ ичюн сизинъ аранъызда бу яхшы ишни битирмеге биз Титке риджа эттик, чюнки о озю оны башлагъан эди.