40 Акъылсызлар! Эм тышыны, эм ичини бир Яратыджы яратмадымы?
Сонъ Алла: – Бизим къыяфетимизге коре, Бизге ошагъан адамны ясайыкъ, – деди. – Олар денъиздеки балыкъларгъа, коклердеки къушларгъа ве айванларгъа – бутюн ер юзюне ве ер юзюнде бутюн сюйрелип юрген махлюкъларгъа падишалыкъ этсинлер.
РАББИ-Тааля топракъ тозундан адамны яратып, бурнунынъ тешиклерине яшайыш нефесини уфюрип киргизди, ве адам тири джан олды.
Я РАББИ, Сенинъ эвинъде ким отураджакъ? Ким мукъаддес дагъынъда яшайджакъ?
Яманлыкътан къачып, яхшылыкъ яп, муаббетни къыдырып, оны илерилет.
«Эй, саде адамлар, саделикни не вакъыткъадже севеджексинъиз? Мыскъылджылар не вакъыткъадже мыскъылламакътан кейф чатаджакълар? Акъылсызларнынъ не вакъыткъадже бильгини корьмеге козьлери олмайджакъ?
Саде олгъанлар! Зекялы олмагъа огренинъиз! Акъылсызлар! Анълагъан юрекни тапынъыз!
– Эй, акъылсыз ве таш юрекли халкъ, козьлери олгъан, амма корьмеген, къулакълары олгъан, амма эшитмеген адамлар, буны динъленъиз:
Исраиль акъкъында РАББИнинъ пейгъамберлик сёзю. Коклерни керген, ер юзюнинъ темелини къойгъан, адамнынъ ичиндеки рухны яраткъан РАББИ бойле дей:
Олар бетлеринен ерге тюшип, бойле ялвардылар: – Алла, эр джанлы шейге рухуны берген Алла! Бир адам гуна къазанды, Сен исе бутюн джемааткъа къаршы ачувланасынъмы?
Кёр акъылсызлар! Къайсы бири къыйметлидже: Сарайнынъ алтынымы, я да алтынны азиз япкъан Сарайнынъ озюми?
Эй, кёр ферисе! Башта пиаланынъ ичини темизле, о вакъыт онынъ тышы да темиз олур.
Лякин Алла онъа: «Эй, акъылсыз адам! Бу гедже джанынъны алмагъа келеджеклер. Бу азырлагъанларынъ кимге къаладжакъ?» – деген.
Иса оларгъа: – Эй, акъылсызлар! Пейгъамберлернинъ айткъанларына иманы агъыр адамлар!
Эй, акъылсыз! Сенинъ сачкъан урлугъынъ ольмесе, тирильмейджек.
Бизим бабаларымыз эпимизни тербиелей эди, ве биз оларны урьмет эте эдик. О алда, биз рухларнынъ Бабасына итаат этмеге керекмиз. Ойле япсакъ, яшайджакъмыз.