27 Иса бу сёзлерни айткъанда, халкъ арасындан бир къадын къычырып: – Сеннен юклю олгъан ве Сени кокюснен эмиздирген апай бахтлыдыр! – деди.
Ана-бабанъ къувансын, сени тапкъан ананъ севинсин!
Онынъ янына келип, мелек: – Селям санъа, эй, хайыр корьген! Рабби сеннен! – деди.
О, кучьлю сеснен: – Сен къадынлар арасында энъ шуретлисинъ! Сенинъ къарнынъдаки бала да шуретли!
Алла къулунынъ алчакъгонъюллигини корьди. Шимдиден сонъ адамларнынъ бутюн несиллери манъа «бахтлы» дейджеклер.
О вакъыт джин бара да, озюнинъ янына башкъа, даа бетер еди джинни ала ве оларнен эвге кирип ерлеше. Сонъра, о адамнынъ алы эвелькисинден бетер ола.
Мына ойле куньлер келеята ки: «Не де бахтлыдыр ич догъурмагъан, къысыр ве бала эмиздирмеген къадынлар», – дейджеклер.