41 Рабби онъа джевап берип: – Марта, Марта, сен чокъ шей акъкъында къайгъырасынъ ве къасевет этесинъ,
Чокъ сёз буюк бошлукъ догъура. Адам ичюн бундан не файда?
амма аят къасеветлери, зенгинликнен алданув ве башкъа шейлер истеклери келип, сёзни бастыралар, ве урлукълар берекетсиз къалалар.
Озь ёлуны девам эткенде, Иса шегиртлеринен берабер бир койге кирди. Бу ерде Марта адлы бир къадын Онъа хошкельдинъ деп, эвинде къабул этти.
Марта исе мусафирни сыйламакъ ичюн чапкъалай эди. Исанынъ янына келип: – Эфендим, къызкъардашым бутюн ишни манъа къалдыргъанына бакъмайсынъмы? Айтса онъа, манъа ярдым этсин! – деди.
Озь шегиртлерине исе Иса бойле деди: – Шунынъ ичюн Мен сизге айтам: яшамакъ ичюн бизге аш керек, беденимиз ичюн урба керек, деп къасевет этменъиз.
Озюнъизге бакъынъыз, юреклеринъиз ахлякъсыз ишлер, сархошлыкъ ве аят къайгъылары ичюн агъыр олмасынлар. О кунь, тузакъ киби, сизге апансыздан кельмесин!
Тикенлер арасына тюшкенлер – сёзни эшиткен, амма пишкен берекет бермеген адамлар. Оларны аятынынъ къасеветлери, байлыгъы ве кейф кетирген шейлери богъалар.
Бетания деген койде Лазар адлы бир адам хаста ята эди. Мерьем ве Марта адлы тата-къардаш да бу койден эдилер.
Иса Мартаны, онынъ къызкъардашыны ве Лазарны севе эди.
О ерде Иса ичюн акъшамлыкъ ашыны азырладылар. Марта хызмет этмекте эди, Лазар Исанен берабер ашагъан адамлардан бири эди.
Ич бир шейге къасевет этменъиз, амма эр вакъыт дува окъуп ве ялварып, эр бир истегинъизни Алланынъ алдында миннетдарлыкънен ачынъыз.