38 Озь ёлуны девам эткенде, Иса шегиртлеринен берабер бир койге кирди. Бу ерде Марта адлы бир къадын Онъа хошкельдинъ деп, эвинде къабул этти.
Къанун оджасы: – Онъа мерамет эткен адам, – деп джевап берди. Иса онъа: – Бар да, сен де бойле яп, – деди.
Марта исе мусафирни сыйламакъ ичюн чапкъалай эди. Исанынъ янына келип: – Эфендим, къызкъардашым бутюн ишни манъа къалдыргъанына бакъмайсынъмы? Айтса онъа, манъа ярдым этсин! – деди.
Рабби онъа джевап берип: – Марта, Марта, сен чокъ шей акъкъында къайгъырасынъ ве къасевет этесинъ,
Лидия озюнинъ эвиндекилеринен берабер сувгъа батырылып чыкъкъан сонъ, бизни мусафирликке чагъырды. О: «Эгер сизлер мени Раббиге инангъан деп сайсанъыз, эвиме келип яшанъыз», – деп бизни къандырды.
– Ясон оларны эвинде къабул этти. Буларнынъ эписи, Иса деген башкъа бир падиша бар, деп, императорнынъ эмирлерине къаршы чыкъалар, – дедилер.
Эгер бир адам алдынъызгъа келип, бу огретювни кетирмесе, оны эвинъизге кирсетменъиз, онъа селям да берменъиз.