32 О ерден кечкен бир левийли де шойле япа: яралы яткъан ерге барып, оны коре ве ёлнынъ башкъа тарафындан кечип кете.
Эм озюнънинъ достларынъны, эм бабанънынъ достларыны къалдырма, башынъа беля тюшкенде, сой-соп къыдырма, якъын къомшу узакъ сойдан яхшыдыр.
Ашынъызны ачнен пай этинъиз, эвлери олмагъан фукъарелерни эвинъизге кирсетинъиз, урбасы олмагъанны корьсенъиз, кийиндиринъиз оны, сой-сопларынъыздан сакъланманъыз.
Ойле олды ки, шу ёлдан бир руханий кете. Амма о адамны корьгенинен, башкъа тарафкъа кечип кете.
Сонъ шу ёлдан кечкен бир самариели гъарипнинъ яткъан ерине келип, оны коре ве аджый.
Лякин Павел къатты сеснен къычырып: – Озюнъе зарар кетирме, биз эпимиз шу ердемиз! – деди.
О вакъыт адамлар синагога башлыгъы Сосфенни тутып, къады курсюси алдында ура башладылар. Гъаллион исе бунъа кедер этмеди.
Адамлар тек озьлерини ве акъчаны севеджеклер, макътанчакъ, къопай, куфюрагъыз, ана-бабаны урьмет этмеген, яхшылыкъ анъламагъан, яман,