27 О адам джевап берип: – Рабби-Таалянъны бутюн юрегинънен, бутюн джанынънен, бутюн къуветинънен ве бутюн акъылынънен сев. Якъын адамны да озюнъни севгенинъ киби сев, – деди.
Яманлыкъкъа къаршы яманлыкъ япманъыз, халкъынъыздан ич бир адамгъа къаршы да яман фикирлерни тутманъыз. Лякин якъын адамны озюнъизни киби севинъиз. Мен – РАББИм.
ана-бабанъны урьмет эт ве якъын адамны озюнъни севгенинъ киби сев, – деди.
Иса онъа: – Я бу акъта Къанунда не айтылгъан? Сен анда не окъуйсынъ? – деди.
Зина этме, адам ольдюрме, хырсызлама, башкъасынынъ малыны истеме. Булар ве башкъа эмирлернинъ эписи бир эмирде бирлешелер: «Якъын адамны озюнъни киби сев».
Агъа-къардашлар, сизлер азатлыкъкъа чагъырылгъан эдинъиз. Тек бу азатлыкъ беден истеклерини беджереджегине себеп олмасын, лякин бири-биринъизге севгинен хызмет этинъиз.
Демек, Исраиль, Алланъ олгъан РАББИ сенден нени истей? РАББИ-Таалядан къоркъ, Онынъ косьтерген ёлларындан кет, РАББИ-Таалянъны сев, Онъа бутюн гонълюнънен ве бутюн джанынънен хызмет эт.
Алланъ олгъан РАББИ сенинъ ве эвлятларынънынъ юреклерини сюннет этеджек, ве сен Алланъ олгъан РАББИни джан-юректен севеджексинъ ве узун вакъыт яшайджакъсынъ.
Динъле, Исраиль! РАББИ – Алламыздыр, РАББИ – бирден-бирдир!
Алланъ олгъан РАББИни бутюн юрегинънен, бутюн джанынънен, бутюн кучюнънен сев.
– О куньлерден сонъ Исраиль халкъына башкъа васиетни береджегим, – дей Рабби. – Къанунларымны башларынынъ ичине къояджагъым, юреклерине язаджагъым. Мен оларнынъ Алласы оладжагъым, олар исе Меним халкъым оладжакълар.
Языда: «Якъын адамны озюнъни севгенинъ киби сев», – деп буюрылгъан. Эгер Падишанынъ бу эмирини беджерсенъиз, яхшы япасынъыз.
Балалар, севгимизни сёзлернен я да тильнен дегиль, акъикъат ве ишлеримизнен косьтерейик.