54-55 Аталарымызгъа, Ибраимге ве онынъ эвлядына эбедиен мераметли олмагъа сёз бергенини хатырлады, Озь къулуна Исраильге ярдымгъа кельди.
О, бизге гузель топракъны сайлады, севген къулу Якъупнынъ гузеллигини бизге берди. Сэла
Сенинъ улу ве къоркъунчлы Адынъны шуретлесинлер! О – мукъаддестир!
– Эй, Якъуп ве Исраиль! Буларны акъылынъда тут, сен – къулумсынъ. Мен сени яраттым, Сен Меним къулумсынъ, сен, Исраиль! Мени унутма!
Эфраим къыйметли огълум дегильми, аджеба? Джан-юректен севген балам дегильми? Онъа къаршы чокъ кере айткъан олсам да, оны ич бир вакъыт унутмадым, онынъ ичюн ичим-багърым яна, онъа мерамет косьтеририм, – дей РАББИ.
РАББИ манъа узакътан корюнди ве деди: – Сени эбедий севгинен севдим, онынъ ичюн санъа мерамет эйлейим.
ишанчлыгъынъны – Якъупкъа, севгинъни – Ибраимге косьтереджексинъ, эвель-эзельден бабаларымызгъа берген сёзюнъни беджереджексинъ.
Яхшы шейлерни ач олгъанларгъа берди, зенгинлерни исе бом-бош ёллады.