27 Давутнынъ союндан олгъан Юсуф адлы адамгъа нишанлы олгъан бир къызгъа ёллады. Къызнынъ ады Мерьем эди.
Сен ве Адемнинъ апайы бири-биринъизни корьмеге козюнъиз олмайджакъ. Сенинъ баланъ ве апайнынъ баласы бири-бирине эр вакъыт душман оладжакълар. Апайнынъ огълу башынъа уджюм этеджектир, сен исе онынъ табанына уджюм этеджексинъ, – деди.
Мына, Рабби Озю сизге алямет береджек. Бакъынъыз, къыз юклю олып, огъул догъаджакъ, адыны Иммануэл къояджакълар.
Даа чокъ долашаджакъсынъмы, имансыз къыз? РАББИ ер юзюнде насылдыр янъы шей яратаджакъ, апай акъайны къуртараджакъ!
Якъуптан Мерьемнинъ акъайы Юсуф догъулды. Мерьемден Месих деп адлангъан Иса догъулды.
Иса Месих бойле догъды: Онынъ анасы Мерьем Юсуфкъа нишанлы эди. Амма оларнынъ никяхларындан эвель Мерьемнинъ Мукъаддес Рухтан бала беклегени белли олды.
«Бакъынъыз, къыз юклю олып, огъул догъаджакъ, Адыны Иммануэл къояджакълар». Иммануэл – «Алла бизнен» демектир.
Онынъ янына келип, мелек: – Селям санъа, эй, хайыр корьген! Рабби сеннен! – деди.