22 Сонъ Зекъарья чыкъты, лякин лаф этип оламай эди. Халкъ о анда руя корьгенини анълады. Зекъарья оларгъа къолларынен ишаретлер эте, озю исе тильсиз олып къала эди.
Мен тилинъни танълайынъа япыштыраджагъым, ве сен лаф этип ве оларны къабаатлап оламайджакъсынъ. Олар инат халкътыр!
Халкъ исе Зекъарьяны беклей, онынъ Алланынъ Сарайында бу къадар чокъ отургъанына шаша эди.
Хызмет вакъты биткен сонъ, Зекъарья эвине къайтып кельди.
ве баланынъ бабасындан ишаретлернен, онъа насыл ад бермеге истегенини сорадылар.
Симон Пётр онъа, Иса ким акъкъында айткъаныны сораса, деп ишмар этти.
Пётр оларны тынчландырып, къолуны котерди ве Рабби оны зиндандан насыл чыкъаргъаныны айтып берди. Сонъ: – Буларны Якъупкъа ве башкъа дин къардашларгъа бильдиринъиз! – деп, о ерден чыкъты да, башкъа ерге кетти.
Еудийлернинъ теклифине коре, халкънынъ ичинден Эскендер деген бир адамны огге сюрдилер. Эскендер къолунен бир шейлер косьтерип, халкънынъ огюнде озюни къорчаламагъа истеди.
Бинъбашы разылыкъ берген сонъ, Павел мердивенде турып, халкъны тынчландырмакъ ичюн къолуны котерди. Терен бир сюкюнет олгъанда, еудийлернинъ тилинде лаф этип башлады: