18 Зекъарья мелекке: – Я мен буны насыл биледжем? Мен къартым, апайым да энди баягъы яшындадыр, – деди.
– РАББИ-ТААЛЯм! – деди Ибрам. – Мен бу топракънынъ саиби оладжагъымны къайдан билейим?
Ибраим бет устюне йыкъылды ве кулип, озю-озюне: «Юз яшлы къарттан огълан бала олурмы, аджеба? Эм де докъсан яшына кельген Саре догъармы, аджеба?» – тюшюнди.
Саре ичинден кулип: – Манъамы, къартайгъанымда, бу къуванчкъа саип олмакъ? Эфендим де энди къарт, – деп тюшюнди.
Падиша везирнинъ къолуна таянып тургъанда, везир Алланынъ адамына джевапланып: – РАББИ бутюн кок къапуларыны ачса биле, ойле шей ола билирми? – деп сорады. Эль-Яса исе: – Сен буны озь козьлеринънен кореджексинъ, амма бир шей ашап оламайджакъсынъ, – деди.
Хизкия исе: – Мен РАББИнинъ Эвине бараджагъымнынъ алямети недир? – деп сорады.
Мерьем исе мелекке: – Бойле шей олурмы? Мен даа акъай корьмедим! – деди.
Лякин оларнынъ балалары ёкъ эди. Элизабет къысыр, олар экиси де энди къартайгъан эдилер.
Къарарнен юз яшында олгъанда, Ибраим озь бедени ве Саренинъ къурсагъы олю киби олгъаныны корип, иманы кучьсюз олмады.