12 Озь келининен яткъан адам онен берабер мытлакъа ольдюрильсин. Олар пис иш яптылар. Олар озьлери озь олюминде къабаатлылар.
Онынъ янына барды ве: – Мен сеннен ятаджагъым, – деди. Бу, онынъ келини олгъанындан онынъ хабери ёкъ эди. – Сен меннен яткъанынъ ичюн манъа не береджексинъ? – деп сорады Тамар.
– Санъа насыл пей къалдырайым? – деп сорады Ехуда. – Сыджымынен мууринъни ве къолунъдаки таякъны, – деди онъа Тамар. Ехуда онъа бутюн сорагъанларыны берди ве онен ятты. Тамар ондан юклю олды.
Гедже хырсызлыкъ япкъан адамны туткъан бирев оны урып ольдюрсе, ольдюрген адам къабаатлы сайылмасын.
Келининънен ятма. О – огълунънынъ апайыдыр, онен ятма.
Насылдыр айваннен ятма. Ёкъса сен урлугъынъны йиберип, арамланырсынъ. Къадын да джынсий мунасебетте булунмакъ ичюн айваннынъ огюне турмасын. Бу, пистир.
«Къайнанасынен яткъан адамгъа лянет!» Бутюн халкъ: «Амин!» – десин.