43 Ташлары чыкъарылып, сылавы къырылып, янъыдан сылангъан эвнинъ диварларында куф кене пейда олса,
Арамлыгъынъ пек буюк. Мен сени чокъ темизлей эдим, амма сен темизленмединъ. Энди Меним гъазабым санъа тюшип, ятышмагъандже, сен арамлыгъынъдан темизленип оламазсынъ.
Чыкъарылгъан ташларнынъ ерине башкъа ташларны къойсунлар, эвни янъы тобанлы балчыкънен сыласынлар.
руханий барып эвни бакъсын. Куф эв бою даркъалгъан олса, бу – кечиджи куфтир. Эв арамдыр.
Эвни янъыдан сылагъандан сонъ, руханий эвге кирип бакъкъанда, куф даркъалмагъаныны корьсе, руханий эвни темиз деп илян этсин, чюнки куф кечкен эди.
Эгер олар, Раббимизни ве Къуртарыджымыз Иса Месихни бильгенде, дюньянынъ пислигинден къачып къуртулып, бундан сонъ кене шойле ишлерге къарышып енъильселер, о вакъытта оларнынъ сонъки алы эвельки алындан бетер оладжакъ.
Лякин мына бу ишанчлы аталар сёзю оларгъа келише: «Копек озь къускъанына къайтыр» ве «Ювундырылгъан домуз балчыкъ ичинде юварланыр».
Севги акъшамларынъызда бу адамлар – къара лекелердир. Олар сизлернен берабер къоркъмайып ашап-ичелер, лякин тек озьлерини бакъалар. Олар – ельнен алып кетирильген ягъмурсыз булутлардыр, кеч кузьде мейвасыз къалгъан, тамырынен чыкъарылып ташлангъан, эки кере ольген тереклердир.