Рабби бойле деди: – Бу халкъ Манъа тек сёзлеринен якъын, Мени тек тиллеринен урьмет этелер. Юреклери исе Менден узакъ, инсанларнынъ буюргъанларыны тутып, Мени саялар, деп тюшюнелер.
Падиша бабаларынынъ аллаларыны акъылына кетирмейджек, не къадынлар севген аллагъа, не де ич бир башкъа аллагъа сайгъы косьтермейджек, озюни эр кестен устюн тутаджакъ.
Сиз кечип-кетеджек аш ичюн дегиль, эбедий омюрге етеджек аш ичюн чалышынъыз. Оны сизге тек Инсан Огълу берип олур. Алла Баба Озь разылыкъ муурини Онъа басты.
«Аш – ашкъазан ичюн, ашкъазан да – аш ичюн», – дейсинъиз, амма Алла оны да, буны да ёкъ этер. Беден ахлякъсыз ишлер ичюн дегиль, Рабби ичюндир. Рабби де – беден ичюн.