13 Мен корьдим ки, Эфраим, Тир шеэри киби, гузель бир ерде ерлештирильди. Лякин Эфраим озь балаларыны ольдюрильмеге алып кетиреджек.
Тифсах шеэрининъ къапусыны онъа ачмагъанлары ичюн, Менахем шеэрге ве анда яшагъанларнынъ эписине уджюм этти, Тирцадан башлап бутюн тарафыны тар-мар этти, эр бир юклю къадынны къылычнен парчалады.
огъланлары чокъ олса да, къылычнен ольдюриледжек, эвлятлары отьмекке тоймайджакъ,
эписи къардашларынъыздан, Эфраимнинъ бутюн эвлятларындан насыл вазгечкен олсам, сизлерден де вазгечеджегим.
Олюм пенджерелеримизге тырмаша, къалелеримизге кире, сокъакъларда балаларны ольдюре, мейданларда йигитлерни ёкъ эте.
Байрам кунюне адамларны киби, манъа эр тарафтан къоркъуларымны чагъырдынъ; РАББИ ачувлангъан куню ич кимсе къачып къуртуламады, сагъ къалмады; беслеп осьтюрген балаларымны душманларым ёкъ этти.
денъиз киришинде ерлешкен, чокъ ялы халкъларнен алыш-вериш япкъан Тир шеэрине айт: РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: – Эй, Тир, сен: «Меним гузеллигим къусурсыз», – дейсинъ.
Шунынъ ичюн халкъынъыз арасында дженк дешетлери пейда оладжакъ. Шалман дженкте Бет-Арбелни йыкъкъаны киби, бутюн къавий къалелеринъиз йыкъыладжакъ. О куню аналар балаларынен берабер ольдюрильди.
Балаларындан айырылгъан аюв анасы киби, оларгъа атыладжагъым ве кокреклерини йыртаджагъым. Арслан киби, оларны анда ашайджагъым, кийик айванлар оларны парчалайджакъ.
Аллагъа къаршы чыкъкъаны ичюн, Самарие шеэри джезаланаджакъ. Анда яшагъанлар къылычтан оледжек, къучакъ балалары парчаланаджакъ, юклю къадынларынынъ къурсакълары ярыладжакъ.
Эфраим урулды, тамырлары къуруды. О, бир даа берекет бермейджек. Бала тапсалар биле, Мен оларнынъ севимли эвлятларыны ольдюреджегим.
Шунынъ ичюн РАББИ бойле дей: – Апайынъ шеэрнинъ бир ороспусы оладжакъ, огъулларынънен къызларынъ къылычнен ольдюриледжек, сенинъ топрагъынъ ольчю йипинен пай этиледжек, сен исе арам ерде оледжексинъ. Исраиль исе мытлакъа озь мемлекетинден сюргюн этиледжек.