1 Мен Исраильге шифа берген вакътында, Эфраимнинъ къабааты ве Самариенинъ ярамазлыгъы ачыла. Олар алдата, хырсызлар эвлерге кире, сокъакъ бою айдутлар сыдыра.
Эфраимнинъ сархош огъуллары макътангъан таджгъа беля! Солаяткъан чечекке, Эфраимнинъ дюльберлигине ве шуретине беля! Чечек берекетли вадийининъ башында, анда яшагъанлар исе шарапнен харапландылар!
Сенинъ огюнъде чокъ къанунсызлыкъ яптыкъ, гуналарымыз бизни къабаатлайлар, къанунсыз япкъанларымыз козюмиз огюнде, къабаатларымызны билемиз.
РАББИге къаршы чыкътыкъ, Ондан вазгечтик, Алламыздан юзь чевирдик. Зорбалыкъ ве хаинлик акъкъында айттыкъ, ялан сёзлерини тюшюнип, сёйледик.
Адалетни къувдыкъ, догърулыкъны узакълаштырдыкъ; керчек мейданда сюрюнди, намускярлыкъ кирип оламады.
– Биз Вавилонны бакъа эдик, амма о, яхшы олмады. Айдынъыз, оны ташланъыз, эр биримиз озь топрагъымызгъа кетейик. Онынъ акъкъындаки къарар коклерге тараф котерилип, булутларгъа къадар етти.
Сенинъ татанъ Самарие шеэри сенден шимальде къызларынен яшады. Сенинъ къызкъардашынъ Содом шеэри сенден дженюпте къызларынен яшады.
Буюгининъ ады Охола, кучюгининъ ады Охолива эди. Олар Менимки эдилер ве огъулларнен къызларны догъа эдилер. Адлары Охола – бу Самарие шеэри, Охолива исе – Ерусалимдир.
Арамлыгъынъ пек буюк. Мен сени чокъ темизлей эдим, амма сен темизленмединъ. Энди Меним гъазабым санъа тюшип, ятышмагъандже, сен арамлыгъынъдан темизленип оламазсынъ.
Самариеде яшагъанлар Бет-Авендеки бузавнен олгъаныны корип къоркъаджакъ. Халкъ онынъ артындан зар чекеджек. Онъа къуванчнен ибадет эткен руханийлер шурети ондан айырылгъаны ичюн агълайджакъ.
Эфраим этрафымны яланнен сарды, Исраиль халкъы алдавнен Мени ортагъа алды. Ехуда исе даа Алланен, о, Азиз Аллагъа даа садыкъ.
Сени насыл къалдыраджагъым, эй, Эфраим? Насыл ташлайджагъым сени, эй, Исраиль? Сени, Адма шеэрини киби, къалдырмагъа мумкюнимми? Цевоим шеэрине япкъанымны санъа япайыммы? Ичимде юрегим сызлады, аджыгъан дуйгъуларым алевленди!
Эфраим бошуна ельни отлата, кунь бою шаркъ ельнинъ артындан къувалай. О, яланны ве амансызлыкъны чокълаштыра, Ашшурнен барышыкъ япа, Мысыргъа зейтюн ягъыны алып кете.
РАББИ Ехуданы да суд этеджек, Якъупны да япкъан ишлерине коре джезалайджакъ, япкъанларына коре акъкъыны береджек.
Эфраим путларгъа япышты. Быракъ оны!
Адамлар къаргъайлар, ялан айталар, башкъаларны ольдюрелер, хырсызлайлар ве ороспулыкъ япалар. Къан эр ерде тёкюле.
Эй, руханийлер, буны эшитинъиз! Эй, Исраиль халкъы, дикъкъатнен динъленъиз! Эй, падишанынъ эви, къулакъ асынъыз! Сизлер укюм этиледжексинъиз, чюнки сиз озь путларынъызнен Мицпа шеэринде халкъны къапкъангъа тюшюрдинъиз, Тавор дагъында къоюлгъан бир агъ киби олдынъыз.
– Эй, Эфраим, не япайым санъа? Эй, Ехуда, санъа не япайым? Сизинъ севгинъиз саба думанына ошай, тез гъайып олгъан чыкъны акъылгъа кетире.
Менден узакълашкъанлары ичюн, башларына беля! Менден вазгечкенлери ичюн, олар ёкъ этиледжек! Мен оларны къуртардым, олар исе Меним акъкъымда ялан айтты.
Эй, Самарие, сенинъ бузав путунъ ред этильди! Оларгъа къаршы ачувым чыкъты. Олар даа не къадар темиз оламайджакъ?
Янъгъыз быралкъылангъан кийик эшек киби, олар Ашшургъа кеттилер; Эфраим башкъаларнынъ урьмет-севгисини сатын алмагъа тырышты.
– Олар яхшылыкъны япмагъа бильмейлер, – дей РАББИ. – Озь сарайларыны хырсызлангъан ве зорбалыкънен алынгъан шейлерге толдуралар.
Ашдод шеэрининъ къавийлештирильген сарайларында ве Мысыр топрагъынынъ къавийлештирильген сарайларында яшагъанларгъа буны бильдиринъиз: – Самарие дагъларында топланынъыз, ичиндеки чокътан-чокъ къалабалыкъ ве амансызлыкъкъа бакъынъыз.
Самариенинъ пис путларынен ант эткенлер, Даннынъ ве Беэр-Шеванынъ аллаларына ишангъанлар йыкъыладжакъ ве бир даа турып оламайджакъ.
Сизлер Омрийнинъ низамнамелерини беджере эдинъиз, Ахав эвининъ бутюн япкъанларыны япа эдинъиз, оларнынъ ишлерине коре яшай эдинъиз. Шунынъ ичюн Мен сени ёкъ этмеге, сакинлеринъни мыскъылламагъа ёл береджегим, сизлер Меним халкъым олсанъыз да, ашаланаджакъсынъыз.
Эй, Ерусалим, Ерусалим! Пейгъамберлерни ольдюрген ве онъа ёлланылгъан адамларны ташларнен ургъан шеэр! Тавукъ озь чипчелерини къанатлары астында насыл топласа, Мен де къач кере сенинъ балаларынъны Озь яныма топламагъа истедим, сизлер исе истемединъиз.
– Эй, Ерусалим, Ерусалим! Пейгъамберлерни ольдюрген ве онъа ёлланылгъан адамларны ташларнен ургъан шеэр! Тавукъ озь чипчелерини къанатлары астында насыл топласа, Мен де къач кере сенинъ балаларынъны Озь яныма топламагъа истедим, сизлер исе истемединъиз.
– Сен ич олмадым, шу кунюнъде барышыкъ ичюн нелер керек олгъаныны бильсе эдинъ! Амма шимди бу шей козьлеринъден сакълангъандыр.