7 О, далланып пытакъланаджакъ, дюльберлиги зейтюн тереги киби оладжакъ, къокъулары Ливан дагъларына ошайджакъ.
Сенинъ Рухунъдан къайда кетмек мумкюним? Сенинъ огюнъден къайда къачып олурым?
Меним дувамны эшит, я РАББИ, ялваргъан сесиме къулакъ ас!
Зебур. Раатлыкъ куню ичюн йыр.
– Севгилим яш йигитлернинъ арасында – орман тереклерининъ арасында бир алма тереги кибидир. Онынъ кольгесинде отурмагъа севем, мейваларынынъ дамы агъзым ичюн татлыдыр.
Эй, келиним! Дудакъларынъдан бал тамлай, тилинъден бал ве сют тёкюле. Урбаларынъдан кельген къокъу – Ливаннынъ хош къокъусы кибидир!
– Джевизликке эндим, ешиль вадийге бакъмагъа истедим. Юзюм пытакълары ешердими? Нарлар чечек ачтымы?
Топракъ осюмликлерни насыл осьтюрсе, багъча сачылгъаныны насыл етиштирсе, РАББИ-ТААЛЯ да бутюн миллетлернинъ огюнде догърулыгъыны ве шуретини косьтереджек.
Исраиль дагъынынъ тёпесинде оны сачаджагъым. О, пытакъланып, мейва береджек ве кучьлю кедр оладжакъ. Чешит къушлар онынъ пытакъларында яшайджакъ, далларынынъ талдасында озьлерине ер тападжакълар.
Оларны Менден узакълашмагъа истеклеринден тедавийлерим, джан-юректен оларны севеджегим, оларгъа къаршы ачувым ятышаджакъ.
– О куню, – дей РАББИ, – Мен джевап береджегим. Мен коклерге дейджегим, ве коклер ерге ягъмур ягъдыраджакъ.
Ер юзю богъдай, янъы шарап ве зейтюн ягъы берекетини береджек. Олар номай берекетлеринен Йизреэлни толдураджакъ.
– Эки куньде бизни яхшы этер, учюнджи куню аякъкъа турсатыр, ве биз Онынъ огюнде яшармыз.
– Адамлар тынчлыкъта урлукъларны сачаджакъ. Юзюм чубугъы озь махсулыны береджек, топракъ берекетини кетиреджек, коклер чыкъыны ёллайджакъ. Мен бунынъ эписини къалгъан бу халкъкъа береджегим.
Иса онъа шойле деди: – Мен тирилюв ве аят олам. Манъа иман эткен адам ольсе де, яшайджакъ.
Сизге керчектен догърусыны айтам: эгер богъдайнынъ урлугъы топракъкъа тюшип ольмесе, о тек адий бир урлучыкъ олып къаладжакъ. Амма ольсе, чокъ берекет береджек.