2 Эй, Исраиль! РАББИге, сенинъ Алланъа къайт! Къабаатларынъдан сен йыкъылдынъ.
– Мен РАББИге къаршы гуна яптым, – деди Натангъа Давут. Натан исе Давуткъа: – РАББИ гунанъны багъышлады. Сен ольмейджексинъ.
Давут халкъны сайгъанындан сонъ, юреги чапаланды, ве о, РАББИге: – Буны япып, пек буюк гуна къазандым. Амма шимди, РАББИ, къулунънынъ гунасыны багъышла, пек балабан акъылсызлыкъ яптым, – деди.
Нечюн гунамны багъышламайсынъ? Нечюн къабаатымны кечирмейсинъ? Энди топракъкъа киреджегим, мени къыдырырсынъ, амма мен олмайджагъым.
Къуртарувынънен кельген къуванчны манъа къайтарып бер. Сени динълемеге истекни рухума берип, мени къуветлештир.
Къанунсыз япкъанларынъны, думан киби, къувдым, гуналарынъны, булут киби, къуваладым. Мен сени сатын алдым, шунынъ ичюн Манъа къайтынъыз.
Оны дудакъларыма тийдирип: – Мына, бу, агъзынъа тийди, энди къабаатынъ ёкъ олды, гунанъ да багъышланды, – деди.
– Кет, бу сёзлерни шимальге илян эт. Айт ки: Эй, имансыз Исраиль! Арткъа къайт, – дей РАББИ. – Энди башынъа гъазабымны тюшюрмейджегим. Мен мераметлидирим, – дей РАББИ. – Ачувым эбедий олмаз.
Ялан теразени къолда туткъан алыш-веришчилер алдатмагъа север.
Исраильнинъ къопайлыгъы – озюне къаршы шааттыр, Исраильнен Эфраим озь гуналарындан йыкъылыр, Ехуда да оларнен берабер абыныр.
Мен къурбанларынъыздан ве бахшышларынъыздан зияде ишанчлы севгинъизден разым, бутюнлей якъыладжакъ къурбанларынъыздан зияде Алланы биледжегинъизни истейим.
Руханийлер, РАББИнинъ хызметчилери, Эйваннен къурбан ерининъ арасында агъласынлар ве бойле деп ялварсынлар: «Я РАББИ, халкъынъны аджы. Сенинъ мирасынъны масхара этмесинлер, халкълар оны мыскъылламасынлар. Миллетлер арасында: “Аллалары къайда?” – демесинлер».
Бош шейлерге инангъан адамлар Санъа садыкълыгъыны унуттылар.
Мелек огюнде отургъанларгъа: – Кирли урбаларыны устюнден чыкъарынъыз, – деди. Сонъ Ехошуагъа: – Бакъ, къабаатынъны устюнъден алдым ве санъа байрамлыкъ урба кийдирем, – деди.
Сиз, яман адамлар олып, балаларынъызгъа яхшы бир шей бере билесинъиз. Коклердеки Бабанъыз да Ондан сорагъангъа яхшы шейлерни багъышлар.
Эгер сиз, яман адамлар, балаларынъызгъа яхшы бир шей бере бильсенъиз, Коклердеки Бабанъыз да Ондан сорагъангъа Мукъаддес Рухны багъышлар.
Салым топлайыджы исе узакъта турып, козьлерини кокке котермеге биле къоркъып, кокрегине ура-ура: «Алла! Мен гуналым, лякин манъа мераметли ол!» – деген.
Эртеси куню Ягъя Исанынъ якъынлашкъаныны корип, шойле деди: – Мына Алланынъ Къозусы! О, Озюне дюньянынъ гунасыны ала.
Мен оларнынъ гуналарыны ёкъ эткенимде, оларгъа бу васиетни береджегим.
Алла бизлерни къуртарды ве азиз даветнен чагъырды. Буны биз ишлеримизнен къазанмадыкъ. Аксине, Алла буны Озь истегинен, къадимий вакъытлардан эвель Иса Месихте бизге берильген Озь эйилигинен япты.
Бизни эр бир гунадан къуртармакъ, яхшы ишлерни гъайретнен япкъан темиз сайлангъан халкъны Озюне азырламакъ ичюн, О, Озюни бизим ичюн къурбан кетирди.
чюнки бугъаларнынъ ве текелернинъ къаны гуналарны ёкъ этип оламай.
Токътамайып, макътав къурбанларыны Аллагъа Иса аркъалы багъышлайыкъ, эр вакъыт бизим тиллеримизнен Онынъ Адына шукюр этейик.
Озьлеринъизден, тири ташлардан киби, Алла рухий бинаны къура. Сонъ сиз, азиз руханийлер олып, Иса Месихнинъ ярдымынен Аллагъа хош кельген рухий къурбанларны кетиреджексинъиз.
Амма сизлер – сайлангъан бир сой, падишалыкъ япкъан руханийлер, азиз миллет, Алла Озюнинъ халкъысынъыз. Сизлер Онынъ энъ гузель чизгилерини бильдиринъиз деп, Алла сизлерни къаранлыкътан Озюнинъ аджайип ярыгъына чагъырды.
Амма О, Озю ярыкъта олгъаны киби, биз де ярыкъта юрсек, бизим араларымыз якъын олур ве Онынъ Огълу Исанынъ къаны бизни эр бир гунадан темизлер.
Сиз билесиз ки, Иса бизим гуналарымызны бойнуна алып кетмек ичюн пейда олды ве Онда ич бир гуна ёкъ.