13 Догъаяткъан къадыннынъ дерди Эфраимнинъ башына тюшер. О исе – акъылсыз огълудыр; вакъты-саати кельгенде, ачылгъан къарындан чыкъмай.
Олар келип: – Хизкия шойле дей: «Бу кунь – сыкъынты, джеза ве масхаралыкъ куню. Балаларнынъ догъаджакъ вакъты кельди, амма догъурмагъа кучь ёкъ.
Мени къувалагъанлар эр тарафтан мени сарып алгъанда, белялы куньлерде не ичюн къоркъаджагъым?
Зекялы адам келеяткъан беляны коре ве сакълана, саде исе, огге атылып, зарарлана.
Дешет тюбюнде къаладжакълар, оларны дерт ве агъры сараджакъ. Догъургъан апай киби чекишеджеклер, бири-бирине шашып бакъаджакълар, бетлери къызараджакъ.
Шунынъ ичюн белимни аджджы агъры тутты, дерди туткъан къадын киби, дерттен чекишем. Эшиткенимден мен пек кедерлендим, корьгенимден пек къасеветлендим.
Юклю къадын догъып башлагъанда, агърылардан насыл чекишип, яйгъара, бизлер де Сенинъ огюнъде ойле эдик, я РАББИм!
Олар келип, бойле дедилер: – Хизкия шойле дей: «Бу кунь – сыкъынты, джеза ве масхаралыкъ куню. Балаларнынъ догъаджакъ вакъты кельди, амма догъурмагъа кучь ёкъ.
Догъув вакътына кетиририм де, догъурмагъа ёл бермемми? – дей РАББИ. – Я да догъурмагъа кучь берип, къарныны къапатырыммы? – дей Алланъ.
Базыларгъа озюнъе башлыкъ этмеге огреттинъ. Рабби санъа кельгенде, не айтаджакъсынъ? Догъургъан къадыннынъ дерди киби, сени де дерт тутмайджакъмы?
Сен Ливан дагъларында яшайсынъ, юванъны кедр тереклеринде къурасынъ! Догъгъан къадыннынъ дерди киби азап башынъа тюшкенинде, не де аджыныкълы алгъа къаладжакъсынъ!
Соранъыз да, бакъынъыз, акъай киши бала тапып олурмы? Ойле олса, не ичюн догъгъан апай киби эр акъайнынъ къолларыны беллеринде корем? Не ичюн чырайлар ап-акъ кесильди?
Дерди туткъан къадыннынъ къычырувыны, биринджи баласыны догъгъан къадынны, Сион къызынынъ сесини киби эшитем. О, къолларыны узатып: «Вай-вай-вай! Белягъа огърадым! Мени ольдюргенлернинъ огюнде такъаттан кесильдим», – дей.
Дамаск такъаттан кесильди, аркъасыны чевирип, къачмагъа азырланды, къоркъу тюбюнде къалды, дерди туткъан къадынны киби, оны сыкъынты ве агъры сарды.
Япкъан ишлери оларгъа Алласына къайтмагъа ёл бермейлер, чюнки оларнынъ ичинде ороспулыкъ руху булуна, ве олар РАББИни танымай.
Бала догъгъан къадын дертлер чеке, чюнки онынъ вакъты кельди. Амма бала догъгъандан сонъ, дертлерини унута, чюнки дюньягъа янъы адамнынъ кельгенине къувана.
Павел инсафлыкъ, озюни тутув ве келеджек Ахирет куню акъкъында айткъанда, Феликс къоркъып: – Энди кет, вакъыт тапкъанымда, сени кене чагъырырым, – деди.
Чюнки Алла шойле дей: «Келишикли вакъытта сени эшиттим, о куню санъа ярдым бердим, сени къуртардым». Мына энди келишикли вакъыт кельди! Мына энди къуртулыш куню кельди!
РАББИнъизге бойле къайтарасызмы, ахмакъ ве акъылсыз халкъ? О – сенинъ Бабанъ дегильми? Сени яраткъан, ясагъан ве асыл эткендир!
Адамлар: «Тынчлыкъ-аманлыкъ ве хавфсызлыкъ», – деп юргенде, о вакъыт олюм оларгъа апансыздан, догъаджакъ къадынгъа агъры киби, келеджек, ве олар ондан къачып кетмейджеклер.