20 РАББИ исе Озюнинъ Мукъаддес Сарайында. Онынъ огюнде бутюн дюнья тынч олсун!
Онъа не айтаджагъым акъкъында айтмакъ керек экенми? Адам Алланен лаф этсе, мытлакъа ёкъ этиледжек.
Эр бир ялтакълангъан агъызны, буюк лафлар эткен тиллерни РАББИ къырып ташласын!
Манъа япкъан бутюн яхшылыкълары ичюн, РАББИни насыл такъдирлерим?
Халкъларнынъ мырзалары топландылар, Ибраимнинъ Алласынынъ халкъына къошулдылар, чюнки ер юзюнинъ къалкъанлары Алланынъкидир! О, юксек котерильгендир!
– Эй, адалар, огюмде индеменъиз! Халкълар кучь тапсынлар да, якъынлашып десинлер. Бирликте судгъа топлашайыкъ.
Уззия падишанынъ ольген йылында, юдже ве юксельтильген тахтнынъ устюнде отургъан Раббини корьдим. Урбасынынъ этеклери бутюн Сарай бою тёшеле эди.
РАББИ бойле дей: – Коклер – тахтым, ер юзю – аякъларыма таяма. Меним ичюн эвни къайда къураджакъсынъыз? Раатланмагъа ерим не ерде оладжакъ?
Шеэрден шамата, РАББИнинъ Сарайындан сеси эшитиле! РАББИ душманларыны къазангъанларына коре джезалай.
Сен мени теренликлерге, денъиз тюбюне ташладынъ. Акъар сувлар мени сарды, бутюн Сенинъ къуветли далгъаларынъ устюмден кечти.
Дагъларнынъ темелине къадар тюштим, ер мени эбедиен къапатты. Лякин Сен, РАББИ-Таалям, джанымны о бир дюньядан къуртардынъ.
– Эй, халкъларнынъ эписи, эшитинъиз! Дюнья ве дюньяда яшагъан эр ким, къулакъ асынъыз! РАББИ-ТААЛЯ сизлерге къаршы шаат олсун, Рабби Озюнинъ Мукъаддес Сарайындан шаатлыкъ берсин!
Хавакъкъукъ пейгъамбернинъ дувасы. Шиггайон.
РАББИ-ТААЛЯнынъ огюнде тынч ол! РАББИнинъ куню якъынлаша. РАББИ энди къурбан азырлады, чагъырыладжакъ адамларны азиз этти.
Эй, эр тири джан, РАББИнинъ огюнде сесинъизни чыкъарманъыз! О, Озь азиз мескенинден чыкъып келе!