1 Шу куню Девора ве Авиноамнынъ огълу Баракъ бойле тюркю йырладылар:
РАББИ Давутны эписи душманларындан ве Шаулдан къуртаргъан куню Давут РАББИге бу йырны йырлады:
Сонъ Ехошафат халкънен акъыл танышты ве РАББИге йырламагъа йырджылар къойды. Олар Онынъ мукъаддес шуретини макътайджакъ, аскерлернинъ огюнде кетеджек ве: «РАББИни макътанъыз, чюнки эбедийдир Онынъ севгиси!» – дейджек эдилер.
Бундан сонъ бутюн ехудалылар ве Ерусалим халкъы Ехошафатнынъ башлыгъында Ерусалимге къуванчнен къайттылар. РАББИ оларнынъ душманларыны енъип, оларны пек къувандырды.
Онынъ ишлерини, адамлар тюркюлеринде йырлагъан ишлерини макътамагъа унутма.
Баш чалгъыджы ичюн. Давутнынъ зебуры.
О, денъиз сувларыны обалап къойгъан, тюбю олмагъан чукъурларны Озь анбарына ерлештирген.
РАББИге йырлайым, О, юксек котерильгендир! О, атны ве устюндеки атлыны денъизге ташлады.
Мерьем оларнынъ оглеринде йырлады: РАББИге йырланъыз, О, юксек котерильгендир, атны ве устюндеки атлыны денъизге ташлады!
Я РАББИ! Сен Меним Алламсынъ, Сени юксельтип, Адынъны макътарым. Сен аджайип ишни яптынъ, эвель-эзельден ниет эткенинъни толусынен беджердинъ.
О куню Ехуда топрагъында бу тюркюни йырлайджакълар: Бизим шеэримиз къавий! Рабби бизни, дивар ве къале киби, къорчалай.
О вакъыт Исраиль шу тюркюни йырлады: «Эй, къую, толып-таш! Онъа йыр йырланъыз!
Мерьем исе деди: – Меним джаным Раббини шуретлей!
Бундан сонъ исраиллилер оны эп сыкъыштыра-сыкъыштыра, ахыры, Ханаан падишасы Явинни ер юзюнден ёкъ эттилер.
О заманларда Исраильнинъ къадысы Лаппидотнынъ апайы, Девора адлы пейгъамбер апай эди.
Ханна дува окъуп, бойле деди: – Сен, РАББИ, манъа къуванч бересинъ, къуветим Сенден келе! Душманларымнынъ устюнден кулем – Сен мени олардан къуртардынъ!