16 Эр кунь Далила бойле сёзлернен Шимшонны бездире, оны чекиштире эди. Шимшон булардан безди-тюнъюльди,
Айткъанларым адамгъамы, аджеба? Нечюн сабырсызланмайым?
Алла Юнускъа: – Бир осюмлик ичюн ачувлангъанынъ яхшымы? – деди. – Тек ачувлангъаным дегиль, ольгеним биле яхшы, – деди Юнус.
Иса оларгъа: – Бу – чокъ адамлар ичюн тёкюледжек Меним къанымдыр, васиет къаны, – деди.
Сизге догърусыны айтам: достлугъы ичюн турып бир шей бермесе биле, сенинъ исрарлыгъынъ ичюн эп бир турып, истеген шейинъни берер.
Лякин бу тул къадын мени раатсыз эткени ичюн, онынъ давасыны адалетнен чезерим, ёкъса о, келе берип джанымны якъар», – деген.
Апайы Шимшонгъа агълап кельди ве: – Сенинъ мени кореджек козюнъ ёкъ, сен мени энди севмейсинъ! Сен меним халкъымдан олгъан кишилерге тапмаджа айттынъ, манъа исе джевабыны айтмагъа истемейсинъ! – деди. Шимшон джевап берди: – Мен джевабыны анама-бабама биле айтмадым. Санъа айтайыммы?
Тойнынъ еди куню девамында, апай агълап, Шимшоннынъ пешинден къалмады, агълады. Апайы о къадар бездирди ки, единджи куню Шимшон тапмаджанынъ джевабыны айтты, апайы исе буны озь халкъынынъ адамларына еткизди.
– «Сени севем», дейсинъ, амма сенинъ юрегинъ меннен дегиль! – деди Далила. – Сен мени энди учь кере алдаттынъ. Буюк къуветинънинъ сыры неде олгъаныны манъа ойле де айтмадынъ, – деди Далила.
онъа сырыны ачты: – Мен бир вакъыт сачларымны къыркъмадым, – деди Шимшон. – Догъгъанымдан берли мен Алланынъ назарейим. Эгер сачларымны къыркъсалар, кучюм гъайып оладжакъ, мен адий адам киби оладжагъым, – деди.