11 – Эгер мени янъы, даа къулланылмагъан аркъаннен багъласалар, мен зайыфлашып, адий адам киби олурым, – деди онъа Шимшон.
Тилини туткъан джаныны сакълай, озь агъзыны кениш ачкъан исе гъайып олур.
Инсафлы адам ялан лафтан нефрет эте, яман адам исе озюни ашалап масхара эте.
Адамлардан къоркъмакъ – озюнъе къапкъан къоймакъ, лякин РАББИге ишангъан сарсылмаз.
Шунынъ ичюн, яланны четке ташлап, эр биринъиз озь якъындакилеринъизге догърусыны айтынъыз, чюнки биз бири-биримизге бир беденнинъ азалары оламыз.
– Сени ольдюрмейджекмиз! – деди олар. – Тек сени багълап, фелестинлилерге береджекмиз, амма сени ольдюрмейджекмиз. Олар Шимшонны эки янъы аркъаннен багълап, къобадан чыкъардылар.
– Сен мени алдаттынъ! – деди Далила. – Сен манъа ялан айттынъ! Айтса манъа, сени насыл багъламакъ мумкюн?
Далила янъы аркъанлар алып, оны багълады. Сонъ: – Шимшон! Сени алмакъ ичюн фелестинлилер кельди! – деди. Ичери одада исе адамлар сакъланып отура эдилер. Шимшон аркъанларны, йип киби, узип ташлады.