9 РАББИ Маноахнынъ сесини эшитти. РАББИнинъ Мелеги кене онынъ апайына кельди. Апай тарлада отура эди, онынъ акъайы Маноах янында ёкъ эди.
Онынъ улу Адыны шуретлеп, тюркю йырланъыз, шан-шуретини юксельтинъиз, макътанъыз Оны!
Апай деръал акъайына чапып кельди ве: – Манъа кельген анавы адам кене кельди! – деди.
Маноах РАББИге ялварып башлады: – Я Раббим! Анавы Алланынъ адамы, Сенинъ эльчинъ, кене бизге кельсин! Бизде догъаджакъ балагъа не япаджагъымызны огретсин, – деди.