О ёкъсул ве фукъаренинъ ишлерини адалетнен суд этти, онынъ ичюн ишлери онъундан кельди. Бойле япып, о, Мени бильмеге не олгъаныны косьтерди! – дей РАББИ.
Эндиден сонъ кимсе бири-бирине, ич кимсе достуна: «РАББИни билинъиз», – деп акъыл огретмейджек, олар эписи, яшы-къарты, Мени биледжеклер, – дей РАББИ. – Мен оларнынъ къабаатларыны багъышлайджагъым, гуналарыны да бир даа акъылыма кетирмейджегим.
Буюк олгъанларгъа барайым да, оларнен лаф этейим. РАББИнинъ ёлуны, Алланынъ Къануныны олар билелер. Лякин олар да боюндырыкъны къырдылар, багълавларыны узьдилер.
Ким бу ороспу ве гунакяр несиль арасында Менден ве Меним сёзлеримден утанса, Инсан Огълу да, Алланынъ мукъаддес мелеклеринен берабер Бабасынынъ Шурети иле кельгенде, ондан утаныр, – деди.