О, къардашларынынъ огюнде ве Самарие аскерлерининъ огюнде: – Бу заваллы ехудалылар не япалар я? Оларгъа разылыкъ берилирми? Олар къурбан чаларлармы? Бир куньде битирирлерми? Шу куль обалары арасындан якъылгъан ташларны джанландырырлармы? – дей эди.
Бутюн бу сёзлерни халкъкъа айтып бергенинъде, олар санъа: «Бу буюк беляны РАББИ не себептен башымызгъа тюшюрди? РАББИнинъ, бизим Алламызнынъ огюнде япкъан акъсызлыгъымыз, ишлеген гунамыз недедир?» – дегенде,
Бакъынъыз! Меним истегиме коре, – дей РАББИ, – олар мында, бу шеэрге къайтаджакълар. Олар бу шеэрге уджюм этип, оны запт этеджеклер ве якъаджакълар. Ехуданынъ шеэрлерини бакъымсыз ве адамсыз этеджегим.