Озю исе бир куньлюк узакълыгъында сахрагъа кетип, анда арча тюбюнде отурды ве озюне олюм сорап: – Етер, я РАББИ! Джанымны ал. Мен баба-деделеримден яхшы дегилим, – деди.
Сен догърусынъ, я Рабби! Биз исе буюк масхара олдыкъ. Ехуда мемлекетинде, Ерусалим шеэринде, бутюн Исраильде, узакъ ве якъын ерлерде, Сенден айырылгъанымыз ичюн Сен бизни сюргюн эткен эр бир мемлекетте яшагъан еудийлер масхара олды.
Мен санъа айткъан эписи бу сёзлер – багъышлавлар ве къаргъышлар – башынъа тюшеджек вакъытта, сен олар акъкъында, Алланъыз олгъан РАББИ сизни къувгъан миллетлер арасында тюшюнеджексинъ.