20 – Оракъ вакъты кечти, яз битти, биз исе къуртулмадыкъ.
Язда махсул джыйгъан огъул акъыл-ферасетлидир, оракъ вакъытта юкълагъан огъул исе – къорантасынынъ масхарасыдыр.
Иште, узакъ мемлекеттен халкъымнынъ къызы къычыра: «Сионда РАББИ ёкъмы, аджеба? Падиша анда дегильми?» – Ябанджы бош путларынен Мени не ичюн ачувландырдылар? – дей Рабби.
– Халкъым къызынынъ янгъанындан мен де янам, агълайым, къоркъугъа далдым.
Эв Саиби турып къапуны къапаткъанда, сиз тышарыда къалып: «Рабби! Бизге ачып бер!» – деп къапуны такъылдата башлайджакъсыз. Лякин О сизге: «Ким ве къайдан олгъанынъызны бильмейим», – деп джевап береджек.
Сени харап этип, ичинъдеки эвлятларынъны къыраджакълар, таш устюнде таш къалдырмайджакълар, чюнки Мен санъа кельген вакътыны танымадынъ, – деди.