18 Къасеветимде ич кимсе гонълюмни алмаз, юрегим такъаттан кесиле.
Юкъарыдан къолунъны узатып, мени къуртар, терен сувлардан, эджнебийлернинъ къолундан мени сакъла!
Онынъ ичюн айттым: «Быракъынъыз мени, аджджы-аджджы агълайым, манъа юрек бермеге ашыкъманъыз, халкъым гъайып олды да!»
Пейгъамберлер акъкъында. Юрегим ичимде сызлай, кемиклерим титрей. РАББИнинъ огюнде, Онынъ азиз сёзлери ичюн, мен сархош киби олдым, башыны шарап айландыргъан адамгъа чевирильдим.
Ах, ичим-багърым, ичим-багърым! Юрегим яна, юрегим сызлай, сусып оламайым! Джаным боразан сесини, дженк давушларыны эшите!
– Олар акъкъында хабер кельгенинен, рухтан тюштик. Догъургъан къадынны киби, бизни агъры ве дерт сарды.
Ах, башым сув олса, козьлерим де козьяш чокърагъы олса эди, гедже-куньдюз халкъымнынъ ольдюрильгенлери ичюн агълар эдим.
Шунынъ ичюн юреклеримиз сызлай, козьлеримиз бунарланды.
Сени эшитип, юрегим титреди, дудагъым къалтырап, кемиклерим агъырды. Аягъым тюбюнде ер саллангъандай олды. Амма меним халкъыма уджюм эткен душманнынъ башына тюшеджек беля кунюни сабырнен беклейджегим.