15 Аманлыкъ бекледик, эйилик кельмеди. Шифа заманыны бекледик, иште, къоркъунчлы белялар кельди».
Амма мен яхшылыкъ беклегенде, яманлыкъ кельди, ярыкъны истегенде, къаранлыкъ кельди.
Чёльдеки байырларгъа гъайып этиджилер кельди, мемлекетнинъ бир кенарындан башкъа кенарынадже РАББИнинъ къылычы ольдюре, кимсе аман-эсен къуртулмаз.
– Керчектен де, Сен Ехуданы ред эттинъми? Сионгъа нефретнен бакъасынъмы? Не ичюн бизни чекиштиресинъ? Не ичюн шифа тапып оламаймыз? Тынчлыкъ-аманлыкъны беклей эдик, яхшылыкъ кельмеди. Шифа кореджек вакътыны бекледик, къоркъуларны таптыкъ.
О заман: – Ах, РАББИ-ТААЛЯ! – дедим. – Аджеба, «Сизде тынчлыкъ-аманлыкъ оладжакъ», – дегенде, бу халкъны ве Ерусалимни алдаттынъмы? Олар къылычтан джан береджекми?
Тарлагъа чыкъманъыз, ёл бою юрменъиз! Душман къылычны котерди, орталыкъны къоркъу къаплады.
Халкъымнынъ джан яраларыны тек сёзде яхшы этелер; «Аманлыкъ! Аманлыкъ!» – дейлер, амма аманлыкъ ёкъ.
Къоркъунчлы беля келеята. Олар аманлыкъ къыдыраджакъ, лякин тапалмайджакълар.
Маротта яшагъанлар агърыдан дёрт буклене, теселли келеджегини беклейлер. РАББИден кельген беля Ерусалим къапусында тура.
Адамлар: «Тынчлыкъ-аманлыкъ ве хавфсызлыкъ», – деп юргенде, о вакъыт олюм оларгъа апансыздан, догъаджакъ къадынгъа агъры киби, келеджек, ве олар ондан къачып кетмейджеклер.