Не ичюн шашкъан бир адамгъа, къуртармагъа кучю олмагъан аскерге ошайсынъ? Лякин, я РАББИ, эписи бир Сен арамыздасынъ, Адынънен адланамыз. Бизни быракъма!
Олар Мени ташлап кеттилер, бу ерни ябанджы бир ерге чевирдилер; озьлерине, деделерине ве Ехуда падишаларына белли олмагъан башкъа аллаларгъа бу ерде къокъулы отларны якътылар; бу ерни къабаатсызларнынъ тёкюльген къанына толдурдылар.
О куньлерде ве о заманларда, – дей РАББИ, – Исраильнинъ къабаатыны къыдырсалар да, о, ич бир ерде олмайджакъ; Ехуданынъ гуналарыны къыдырсалар да, оларны тапамайджакълар. Мен сагъ къалдыргъанларымны багъышлайджагъым.
РАББИ манъа шойле деди: – Инсан огълу, буларнынъ эписини коресинъми? Ехуда халкъы мында япкъан пис шейлери чокътыр. Амма олар бутюн мемлекетни де хорлавларгъа батырдылар, Мени текрар-текрар ачувландыралар. Бакъ, олар Мени мыскъыллайлар.
О, манъа джевапланды ве: – Исраиль ве Ехуда халкъынынъ гуналары пек чокъ, къабааты пек буюк. Мемлекет къангъа толды, шеэр акъсызлыкъкъа толудыр. Олар: «РАББИ мемлекетни ташлап кетти. РАББИ ич бир шейни корьмей», – дейлер.