46 Ер юзюнде эшитильген хаберлерден тавшан юрек олманъыз, къоркъманъыз. Бир йыл бир хабер даркъалыр, келеджек йылы – башкъасы: «Ер юзюнде зорбалыкъ, падишагъа къаршы падиша чыкъа!»
Мен онъа ойле бир рух ёлларым ки, падиша бир хабер эшитип, озь ерлерине къайтар. Мен оны озь топракъларында къылычнен ураджагъым».
Аммонлылар ве моавлылар Сеир дагъында яшагъан халкъкъа къаршы котерильди ве оларны урып ве ольдюрип башладылар. Сеир халкъыны ёкъ эткен сонъ исе, бири-бирини къырдылар.
Алла юрегимни къырды, Къудретли мени къоркъузды.
Агъыр куньлерде рухтан тюшсенъ, кучюнъ аз демектир.
– Мысырлыларгъа къаршы мысырлыларны ёллайджагъым, къардаш къардашына, дост достуна, шеэр шеэрге, падишалыкъ падишалыкъкъа къаршы дженк этеджеклер.
Къоркъма! Мен янынъдам. Эвлятларынъны куньдогъуш тарафындан алып келеджегим, куньбатыш тарафындан топлайджагъым.
– Сен исе, къулум Якъуп, къоркъма, эй, Исраиль, отюнъ патламасын! Бакъ! Мен сени узакъ мемлекеттен къуртараджагъым, эвлятларынъны да эсирлик топрагъындан къайтараджагъым. Якъуп арткъа къайтып, эсен-аман раат яшайджакъ ве кимседен къоркъмайджакъ.
– Сен исе, къулум Якъуп, къоркъма, – дей РАББИ. – Мен сеннен! Сени къувалагъан эписи халкъларны ёкъ этеджегим, сени исе бутюнлей ёкъ этмейджегим. Сени адалетнен джезалайджагъым, джезасыз сени къалдырмайджагъым.
Бу вакъиалар юзь берип башлагъанда, догъру турып башынъызны котеринъиз, чюнки энди къуртуладжакъ вакътынъыз якъындыр!
Учь юз аскер борулар чалгъанда, РАББИ ойле япты ки, ордудаки кишилер силяларыны бир-бирлерине къаршы догъурттылар. Оларнынъ ордусы Церера тарафкъа тап Бет-Шиттагъа къадар къачып барды. Озен янына, Таббат янындаки Авел-Мехолагъа къадар къачып кеттилер.