6 – Халкъым гъайып олгъан къойлар киби эди, чобанлары оларны ёлдан урдылар, дагъларда дагъыттылар; олар дагъ-байыр долашып, тургъан ерлерини унуттылар.
О, ерни денъизлер устюнде темеллештирди, дерьялар устюнде оны къатты япып ерлештирди.
О, денъиз сувларыны обалап къойгъан, тюбю олмагъан чукъурларны Озь анбарына ерлештирген.
Юдже Алланынъ сыгъынагъында яшагъан адам Къудретли Алланынъ кольгесинде раатланыр!
Зебур. Раатлыкъ куню ичюн йыр.
Огюз сабысыны, эшек эфендисининъ отлугъыны таный, Исраиль исе Мени танымай, халкъым Мени анъламай!
РАББИ-ТААЛЯ, Исраильнинъ Азизи бойле деди: – Эгер сиз къайтсанъыз ве тынч олсанъыз, джанларынъызны къуртарырсынъыз; раат олып, Раббиге ишансанъыз, кучьлю олурсынъыз. Амма сизлер истемединъиз:
Эр бири ельге къаршы бир къорув киби, борандан сакъланув ери, сувсуз топракъта бир чокъракъ, къуругъан топракътаки юксек къаянынъ аткъан талдасы киби оладжакъ.
Эпимиз, къойлар киби, долаштыкъ, эпимиз озь ёлумызнен кеттик, ве РАББИ бизим эписи гуналарымызны Онъа юкледи.
Чобанлар акъылсыз олды, РАББИни къыдырмайлар. Онынъ ичюн ишлери онъундан кельмеди, бутюн айванлары да дагъылды.
РАББИни, сизинъ Алланъызны шуретленъиз! Бир кунь О, къаранлыкъ ёллайджакъ, къараргъан дагъларда аякъларынъыз сюрюнип башлайджакъ. Сиз ярыкъ беклейджексиз, Рабби исе оны олюм кольгесине, къою къаранлыкъкъа чевиреджек.
Боюндырыгъынъны чокътан парчаладым, багълавларынъны къопардым, сен де: «Ибадет этмейджегим», – дединъ. Эр юксек байырда ве эр даллы терек тюбюнде ороспуландынъ.
Къыз озь ильванларыны, келин озь келин урбасыны унутып олурмы? Халкъым исе сайылмаз куньлерден берли Мени унутты.
– Отлагъымнынъ къойларыны дагъыткъан ве ёкъ эткен чобанларгъа беля! – дей РАББИ.
Керчектен де, байырлардан ве чокътан-чокъ дагълардан тек алдав келе, Керчектен де, РАББИ, бизим Алламыз, – Исраильнинъ Къуртарыджысыдыр!
Ёшия падишалыкъ эткенде, РАББИ манъа бойле деди: – Имансыз Исраиль къызы нелер эткенини корьдинъми? Эр юксек байыргъа котерилип, эр даллы терек тюбюне барып, анда ороспулыкъ этти.
Ордулар РАББИсининъ сёзлери бойледир: – Бу бакъымсыз, адамсыз, айвансыз ерде, бутюн шеэрлерининъ янында кене отлакълар оладжакъ, чобанлар анда къой-эчкилерине раатлыкъ береджеклер.
Исраиль – дагъылгъан къойлар кибидир, оларны арсланлар къувалады. Эвель Ашшурнынъ падишасы оны ашай эди, бу сонъкиси исе, Вавилон падишасы Невукъаднеццар онынъ кемиклерини къырды.
Исраильни отлагъына къайтараджагъым, ве о, Къармел дагъларында ве Башан еринде отлайджакъ. Эфраим ве Гилад дагъларында джаныны тойдураджакъ.
Олар меним халкъымны догъру ёлдан урдылар, аманлыкъ олмагъан вакътында олар: «Шимди аманлыкъ», – дедилер. Халкъым зайыф диварлар къура, олар исе диварны сылавнен сылайлар.
Мен оларны яхшы яйлаларда отлатаджагъым, Исраильнинъ юксек дагъларында олар ерлешеджек. Анда, яхшы отлакъта олар ятып раатланаджакълар, Исраиль дагъларынынъ берекетли чайырларында отлайджакълар.
Мен Озюм къойларымны бакъаджагъым, оларгъа Озюм раатлыкъ береджегим, – дей РАББИ-ТААЛЯ.
– Гъайып олгъанны къыдырып тападжагъым, адашкъанны арткъа къайтараджагъым, яралынынъ ярасыны багълайджагъым, хастаны тедавийлейджегим, амма семиз къавгъаджы союны ёкъ этеджегим. Оларны адалетли бакъаджагъым.
Лякин ёлуны джойгъан къойларгъа – Исраиль халкъынынъ алдына барынъыз.
Иса: – Мен тек Исраиль халкъынынъ адашкъан къойларына йиберильген эдим, – деди.
Адам къалабалыгъыны корип, Иса оларны аджыды. Чобансыз къойлар киби, олар шашкъын ве кучьтен кесильген эдилер.
Сиз ёлуны джойгъан къойларгъа ошай эдинъиз, энди исе джанларынъызнынъ Чобанына ве Бакъыджысына къайтып кельдинъиз.