4 – О куньлерде ве о заманларда, – дей РАББИ, – Ехуда огъулларынен берабер Исраиль огъуллары келеджек, агълап-сызлап юреджеклер, РАББИни, оларнынъ Алласыны, къыдыраджакълар.
ве о вакъыт Меним Адымнен адлангъан Меним халкъым боюн эгсе, дувалар этсе ве Мени къыдырсалар, эгер озь яман ёлларындан вазгечселер, Мен оларны коклерден эшитирим, гуналарыны багъышларым ве оларнынъ топрагъыны тедавийлерим.
Я РАББИ, халкъынъа разылыгъынъны косьтерген вакъытта мени хатырла, къуртарувынъны меним тарафыма ёлла!
РАББИ Якъупны аджыйджакъ, кене Исраильни сайлайджакъ, оларны топракъларында ерлештиреджек. Башкъа халкълар оларгъа къошуладжакъ, Якъупнынъ эвине япышаджакълар.
Мен дегенде, ер юзюнинъ къаранлыкъ еринде гизли айтмадым. Якъупнынъ эвлятларына: «Мени бошуна къыдырасынъыз», – демедим. Мен – акъикъатны айткъан, догърусыны ачкъан РАББИдирим!
РАББИни тапмагъа чареси олгъанда, Оны къыдырынъыз, О, якъын олгъанында, Оны чагъырынъыз.
Джеза кунюни тайинледим, халкъымны сатын алып, къуртараджакъ йылы кельди.
– Бакъынъыз! Ойле куньлер келеята ки, – дей РАББИ, – Исраиль ве Ехуда халкъларына янъы бир васиет береджегим.
– О куньлерде, о заманда Мен Давутнынъ эвлядыны, Инсафлы Пытакъны юксельтеджегим. О, ер юзюнде адалетнен ве догърулыкънен суд этеджек.
Нетаньянынъ огълу Исмаил Мицпа шеэринден оларгъа къаршы чыкъып, агълай-агълай кельди. Оларгъа якъынлашкъанда: – Ахикъамнынъ огълу Гедальягъа кетинъиз, – деди.
О вакъыт сен озь ишлеринъни акъылынъа кетиреджексинъ, ве буюк таталарынъны ве кучюк къызкъардашларынъны янынъа алгъанда, санъа берген васиетиме коре олмаса да, Мен санъа къыз бергенде, сен утанаджакъсынъ.
Шунынъ ичюн РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: – Энди сюргюн этильген Якъупнынъ эвлятларыны къайтараджагъым, бутюн исраиллилерге мерамет эйлейджегим, мукъаддес Адымны къорчалайджагъым.
Ехудалылар ве исраиллилер берабер топлашып, озьлерине бир башлыкъ сайлайджакъ ве ер юзюнде эсен-аман яшайджакълар. Йизреэл куню азиз оладжакъ!
Олар РАББИнинъ артындан кетеджеклер. Арслан киби, О, ырылдайджакъ. О, сесини береджек, ве огъуллары титреп, гъарптан келеджек.
Бундан сонъ Исраиль огъуллары къайтаджакъ ве РАББИни, оларнынъ Алласыны, эм де Давут падишасыны къыдыраджакълар. Олар РАББИден къоркъаджакълар ве сонъки куньлериндеки Онынъ эйилигини буюк урьмет этеджеклер.
Беля вакътында олар Менден ярдым сорайджакъ ве: «Айдынъыз, РАББИмизге къайтайыкъ! О, хасталыкъ берди – О да тедавийлер, О, урды – О да яраларымызны сарар, – дейджек.
Амма шимди де РАББИ айта ки: – Ашамайып-ичмейип, агълап ве зар чекип, джан-юректен Манъа къайтынъыз.
Давутнынъ союна ве Ерусалимде яшагъанларгъа исе мерамет ве ярдым рухуны ёллайджагъым. Олар Онъа, озьлери тешип ольдюрген инсангъа бакъаджакълар ве Онынъ ичюн, бирден-бир ольген огълу артындан агълагъанлар киби, агълайджакъ, ольген биринджи догъгъан балагъа киби янаджакъ.
Кедерленинъиз, окюрип агъланъыз! Кулькюнъиз агълавгъа, къуванчынъыз къасеветке айлансын.