24 Сенинъ ичюн къапкъан къойдым, Вавилон, бильмезден, сен къапкъангъа тутулдынъ! РАББИге къаршы чыкъкъанынъ ичюн, Сени тапып туттылар!
Чюнки о, Аллагъа къаршы къол котерип, Къудретлиге къаршы чыкъты,
– Шимди эркек киби, азырлан да, Мен сорайым, сен анълат.
О заман Мен къабул этерим ки, сен озь къолунънен озюнъни къуртарып оласынъ.
Онынъ акъылы буюк, кучю сонъсуздыр, Онъа къаршы ким чыкъты да, сагъ къалды?
Мусанен Харун фыравунгъа келип, бойле дедилер: – РАББИ, еудийлернинъ Алласы: «Сен даа не къадар вакъыт Манъа бойсунмайджакъсынъ? – деп сорай. – Манъа ибадет этмек ичюн, халкъымны йибер.
Адам озь вакъты-саатини бильмез. Балыкъ ольдюриджи авгъа, къуш да тузакъкъа тюшкени дайын, инсан огъуллары да, фелякет вакъты апансыздан башларына тюшкенде, онынъ къолуна тюшелер.
Мен дюньяны – яманлыкъ ичюн, яман адамларны – акъсыз япкъанлары ичюн джезалайджагъым, къопайларнынъ гъурурыны ёкъ этеджегим, макътангъан залымларны ашалайджагъым.
Вай-вай-вай! Яратыджысынен давалашкъангъа беля! Ернинъ чамурындан япылгъан балчыкъ савуты чёльмекчиге: «Недир эткенинъ?» – дерми? Сен япкъан шей: «Къоллары ёкъ!» – айтармы?
Эй, Моавда яшагъанлар! Къоркъу, чукъур ве къапкъан – сенинъ къысметинъ! – дей РАББИ.
– Къоркъудан къачкъан чукъургъа тюшеджек, чукъурдан чыкъкъан къапкъангъа тюшеджек! Моавнынъ башына джезалав йылыны ёллайджагъым, – дей РАББИ.
Вавилоннынъ башлыкъларыны, акъыллы адамларыны, виляет башлыкъларыны, акимлерини ве аскерлерини сархош этерим де, эбедий юкъугъа даладжакълар ве бир даа уянмайджакълар, – дей Падиша, Онынъ Ады – Ордулар РАББИсидир!
Вавилон апансыздан йыкъылып, чиль-парча олды! Артындан агъланъыз, яралары ичюн мелем алынъыз, бельки о, яхшы олур.
О, эр шейге къаршы чыкъаджакъ, озюни «Алла» ве «азизлик» адлангъан эр шейден юксельтеджек ве Алланынъ Сарайында озюни отуртып, озюни Алла деп, косьтереджек.