16 Вавилонда эм сачкъанларны, эм оракъ вакътында берекет джыйгъанны ёкъ этинъиз. Гъайып этиджи къылычтан къоркъып, эр бири озь халкъына къайтсын, эр бири озь топрагъына къачсын.
О заман эр кес, артындан къувалангъан гъазель киби, чобансыз къой-эчкилер киби, озь халкъларына къайтаджакълар, озь топракъларына къачаджакълар.
Арслан къобасындан киби, РАББИ Озь еринден чыкъты, Онынъ алевли гъазабындан ве ёкъ этиджи ачувындан оларнынъ топрагъы сахрагъа чевирильди.
О, йыкъылгъанларнынъ сайысыны чокълаштырды, олар атта бири-бирининъ устюне йыкъылып: «Турунъыз, гъайып этиджи къылычтан сакъланып, халкъымызгъа, тувгъан топрагъымызгъа къайтайыкъ», – дейлер.
Сеннен чобанны ве айванларыны урдым, сеннен топракъны ишлегенни ве малыны урдым, сеннен виляет башларыны ве акимлерни урдым.
– Биз Вавилонны бакъа эдик, амма о, яхшы олмады. Айдынъыз, оны ташланъыз, эр биримиз озь топрагъымызгъа кетейик. Онынъ акъкъындаки къарар коклерге тараф котерилип, булутларгъа къадар етти.
Эй, ыргъатлар, бетлеринъизни къызартынъыз, эй, багъджылар, агъланъыз, – тарлаларнынъ берекети гъайып олды, богъдай ве арпа ич къалмады.
Шунынъ ичюн РАББИ-Тааля, Ордуларнынъ Алласы, бойле дей: – Бутюн мейданларда къычырып агълайджакълар, эписи сокъакъларда: «Ах, вай-вай-вай!» – дейджеклер, койлюлерни матем тутмагъа, такъмакъчыларны такъмакъламагъа чагъыраджакълар.