11 Яшлыгъындан берли Моав къасеветсиз эди, боткъасыны къыбырдатмагъан, савуттан савуткъа тёкюльмеген шарап киби эди, сюргюнликке кетмеди. Онынъ ичюн дадыны джоймады, къокъусы бозулмады.
сувлар бизни богъар эди, джанымыз устюнден селлер кечер эди,
Саделернинъ инатлыгъы озьлерини гъайып этеджек, акъылсызларнынъ гъамсызлыгъы озьлерининъ башына етеджек.
– Моавнынъ макътангъаныны, пек къопай, гъурурлы, кибирли ве магърур айткъанларыны эшиттик. Айткъанлары исе бошуна!
Ер юзю бутюнлей харап оладжакъ, бутюнлей чайпаланаджакъ. Буны РАББИ дей.
Ордуларнынъ РАББИси бу дагъда бутюн халкълар ичюн семиз ашларнен, темиз шарапнен, энъ гузель этнен, буллюр киби темиз шарапнен софра донатаджакъ.
Тынчлыкъ куньлеринъде сеннен лаф эткенде, сен: «Динълемейджегим», – дединъ. Озюнъни яшлыгъынъдан бойле туттынъ, сёзюмни ич динълемединъ.
– Лякин, бакъынъыз, – дей РАББИ, – ойле куньлер келеята ки, оны тёкеджек адамларны ёллайджагъым. Онынъ савутларыны бошатаджакълар, бардакъларыны парлайджакълар.
Моавнынъ гъурурлыгъы, буюк къопайлыгъы, онынъ озюни юксек туткъаны, кибирлилиги ве магърурлыгъы акъкъында, бурнуны котергени акъкъында эшиттик.
– Вавилон падишасы Невукъаднеццар мени ашай, кемире эди. Аждерха киби, мени ашады, бош савуткъа чевирди; къарныны татлы ашларымнен толдурды, сонъ мени къусты.
Шеэрни чайпай, бошата, ёкъ этелер. Юреклер ирий, тизлер къалтырай. Эр кеснинъ бедени агъыра, эр кеснинъ бети къарара.
Душманлар Исраильни ве Якъупны хараплагъан олсалар да, юзюм пытакъларыны сыдырып алгъаны киби, оларнынъ барлыгъыны тартып алгъан олсалар да, РАББИ эм Исраильнинъ шерефини, эм Якъупнынъ шерефини гъайрыдан тиклейджек.
Шу вакъыт Мен лампатларнен бутюн Ерусалимни гъайретнен бакъып чыкъаджагъым ве шарапнынъ къою тортасына ошагъан къопай адамларны, «РАББИ не яхшылыкъ, не яманлыкъ япар», – юреклеринде айткъанларны джезалайджагъым.
Тынч яшагъан халкъларгъа къаршы исе ачувым къайнай. Мен чокъ ачувланмагъанымда, олар яманлыкъкъа яманлыкъ къоштылар.