6 Вай-вай-вай, РАББИнинъ къылычы, не заман ятышаджакъсынъ? Къынынъа къайтып, вазгеч ве тынчлан!
Авнер Ёавгъа мураджаат этип: – Бири-биримизни даа не къадар къылычнен ольдюреджекмиз? Сонъу насыл гъамлы оладжагъыны бильмейсинъми я? Адамларынъа, озь агъаларыны къувмасынлар деп, не вакъыт айтаджакъсынъ? – деп сорады.
Бундан сонъ РАББИ мелекке къылычыны къынына къоймагъа буюрды.
Онынъ къаранлыгъы огюнде йылтырагъан нур джайыла, ондан бурчакъ ве комюр алеви чыкъа.
Балтанен ишлеген адамгъа къаршы балта котерилип олурмы? Пычкъынен чалышкъан адамнынъ огюнде пычкъы макътанырмы? Таякъ оны котергенни саллармы? Сопа терек олмагъан адамны котерирми?
Ашшургъа беля! Оны, таякъны киби, къолумда тутам, ачувымда ве гъазабымда халкъларны джезалайым!
Чёльдеки байырларгъа гъайып этиджилер кельди, мемлекетнинъ бир кенарындан башкъа кенарынадже РАББИнинъ къылычы ольдюре, кимсе аман-эсен къуртулмаз.
Устюндеки яшагъанларнынъ яманлыгъы ичюн ер юзю не вакъыткъадже чекишеджек, чёльдеки отлар не вакъыткъадже сарарып соладжакъ? Адамлар: «Алла келеджегимизни бильмей», – дегенлери ичюн, айванларнен къушлар ёкъ олды.
Оларгъа дёрт джезаны ёллайджагъым, – дей РАББИ. – Ольдюрмек ичюн къылычны, парчаламакъ ичюн копеклерни, ашап битирмек ве ёкъ этмек ичюн йыртыджы къушларнен кийик айванларны ёллайджагъым.
Оларгъа бойле айт: – Ордуларнынъ РАББИси, Исраильнинъ Алласы бойле дей: «Ичинъиз, сархошланынъыз, къусунъыз ве ерге йыкъылынъыз. Мен сизге къаршы ёллайджакъ къылычнынъ огюнде ерден турманъыз».
Байракъларны даа чокъ кореджегимми, боразан сесини не къадар эшитеджегим?
РАББИнинъ ишини абул-къубул эткен лянет олсун! Къан тёкмектен къылычыны токътаткъан да лянет олсун!
– Къасдийлилерге ве Вавилонда яшагъанларгъа, башлыкъларгъа ве акъыллы адамларгъа къаршы къылыч котерильди! – дей РАББИ.
Я да эгер Мен шу мемлекетке дженк йиберсем ве: «Къылыч мемлекетни ярсын, мемлекеттеки инсанларны ве айванларны ёкъ этсин», – десем,
Къылыч къынына къоюлсын! Яратылгъан еринъде, догъгъан топрагъынъда сени суд этеджегим.
– Эй, къылыч! Меним чобаныма, Манъа якъын адамгъа къаршы котериль! – дей Ордуларнынъ РАББИси. – Чобанны ур да, къойлар тараф-тараф къачсын. Мен кичик къозуларгъа къаршы чыкъаджагъым.
Иса Пётргъа: – Къылычынъны къынына сакъла! Бабам Манъа берген къадени ичмемми? – деди.
Эписи аскерлер, эр учь къысымлардаки аскерлер бору чалып, гугюмлерини къырдылар. Сол къолларында мешъаль, сагъ къолларында боруларыны тутып, бору чалды ве: – РАББИ ве Гидон ичюн къылыч! – деп къычырдылар.