26 Бакътым, берекетли топракъ сахрагъа чевирильген, РАББИнинъ къызгъын ачувындан бутюн шеэрлери харап олгъандыр.
Геджелери йырларымны хатырлап, юрегимнен субетлештим, рухум исе менден сорады:
Олар богъдай сачтылар, лякин тикен джыйдылар, чекишип, такъаттан кесильдилер, амма файдасыны корьмедилер. Утанынъыз! Сизинъ къазангъанынъыз – РАББИнинъ алевли гъазабыдыр.
Устюндеки яшагъанларнынъ яманлыгъы ичюн ер юзю не вакъыткъадже чекишеджек, чёльдеки отлар не вакъыткъадже сарарып соладжакъ? Адамлар: «Алла келеджегимизни бильмей», – дегенлери ичюн, айванларнен къушлар ёкъ олды.
Бутюн бу топракъ бакъымсыз ве харап оладжакъ. Бу халкълар Вавилон падишасына етмиш йыл девамында хызмет этеджеклер.
Ехуда шеэрлеринде, Ерусалим сокъакъларында къуванч ве шенълик сеслерини токътатаджагъым, келиннен киевнинъ сеслерини кеседжегим, ве мемлекет харап оладжакъ.
Дагълар ичюн агълап къычыраджагъым, чёль отлакълары ичюн аджджы агълайджагъым, олар толусынен янып биткендир, олардан кимсе кечмей. Айванларнынъ манърагъаны эшитильмей, эм кок къушлары, эм кийик айванлар эр кес къачып кетти.
Рабби къурбан ерини ред этти, Мукъаддес Еринден вазгечти; къавийлештирильген сарайларынынъ диварларыны душманларынынъ къолуна берди; РАББИнинъ Эвинде олар байрам куню дайын шамата эттилер.
Шеэрлеринъизни йыкъаджагъым, азиз ерлеринъизни бошатаджагъым, сиз чыкъаргъан хош къокъуларынъызны дуймайджагъым.
Шунынъ ичюн сизлер себебинден Сион, тарла киби, сюрюледжек, Ерусалим чёплюк обасына чевириледжек, РАББИнинъ Эви тургъан дагъны орманлар басаджакъ.
РАББИнинъ гъазабы кунюнде оларны не кумюшлери, не алтынлары къуртараджакъ. РАББИнинъ ачув атеши бутюн ерни ютаджакъ. РАББИ ер юзюнде яшагъанларнынъ эписини ёкъ этеджек, оларнынъ сонъу апансыздан келеджек.