17 чёль къаравуллары киби, Ерусалимнинъ чевресини саралар. – Шеэр Манъа къаршы чыкъты, – дей РАББИ. –
Лякин олар инатланды ве Санъа къаршы баш котерди, Сенинъ Къанунынъны четке ташладылар, Санъа къайтмагъа чагъыргъан пейгъамберлеринъни ольдюрдилер ве акъаретлеген шейлер айттылар.
Сен чокъ йыл оларнен сабырлы олдынъ, Озь Рухунънен, пейгъамберлеринъ ярдымынен оларны тенбиелединъ, амма олар динълемедилер. Сонъра Сен оларны ябанджы халкъларнынъ къолуна бердинъ.
Сион къызы – юзюм багъындаки, бостандаки чалаш киби, алкъагъа алынгъан шеэр киби къалды.
Бу халкъ инаттыр, яланджы балалардыр, РАББИнинъ Къанунына бойсунмагъа истемейлер.
Амма бу халкънынъ юреги инат ве исьянджы, аркъасыны чевирип, озь ёлларындан кеттилер;
Цидкия докъузынджы йыл падишалыкъ эткенде, онунджы айынынъ онунджы кунюнде Вавилон падишасы Невукъаднеццар бутюн ордусынен Ерусалимге кельди ве оны сарып алды. Шеэрнинъ чевре-четине уджюм обаларыны обалады.
РАББИ адалетлидир, мен сёзюне бойсунмадым. Эй, бутюн халкълар! Динъленъиз, меним азапларыма бакъынъыз; къызларымнен огъланларым эсирликке кетелер.
Ерусалим буюк гуна япты, онынъ ичюн арам олды; оны шуретлеген эр кес, айыбыны корип, энди оны мыскъыллайлар; шеэр озю де ич чекип, юзюни чевире.
Мен сизни бильген куньден башлап, сиз РАББИге къаршы чыкъа эдинъиз.