11 О заман бу халкъкъа ве Ерусалимге айтыладжакъ: – Сахрадаки бош тёпеликлерден халкъымнынъ къызына сыджакъ ель уфюреджек, амма онен арманда савурмакъ, кепекни айырмакъ мумкюн дегиль,
«Фукъарелер къыйналалар, ёкъсуллар агълайлар. Шунынъ ичюн шимди тураджагъым, – дей РАББИ. – Олар тузакъкъа тюшюреджек адамны хавфсыз ерде сакълайджагъым».
Онынъ ичюн айттым: «Быракъынъыз мени, аджджы-аджджы агълайым, манъа юрек бермеге ашыкъманъыз, халкъым гъайып олды да!»
Исраильни ольчюнен джезалап, оларны сюргюн эттинъ. Куньдогъуш ели уфюргени киби, оны кучьлю нефесинънен котерип аттынъ.
Оларны савураджакъсынъ, оларны ель алып дагъытаджакъ, боран алып кетеджек. Сен исе РАББИде къуванаджакъсынъ, Исраильнинъ Азизинен макътанаджакъсынъ.
Эпимиз арам шей киби олдыкъ, догъру ишлеримиз де – кирленген урба кибидир. Биз эпимиз, япракълар киби, соламыз, бизни, ель киби, къабаатларымыз алып кете.
Чёль елинен савурылгъан тоз киби, сизлерни дагъытаджагъым.
Оларгъа бойле хабер эт: – Козьлерим гедже-куньдюз, токътамаздан козьяш тёксюн; халкъымнынъ къызыны чокъ урдылар, ве о йыкъылды, пек агъыр яраланды.
Бакъынъыз! РАББИнинъ гъазабынен боран къопты, къоркъунчлы боран яманларнынъ башына тюшеджек.
Мен ёллагъан ель бундан даа кучьлю оладжакъ, о заман Мен сизлерни суд этеджегим.
Иште, узакъ мемлекеттен халкъымнынъ къызы къычыра: «Сионда РАББИ ёкъмы, аджеба? Падиша анда дегильми?» – Ябанджы бош путларынен Мени не ичюн ачувландырдылар? – дей Рабби.
Ах, башым сув олса, козьлерим де козьяш чокърагъы олса эди, гедже-куньдюз халкъымнынъ ольдюрильгенлери ичюн агълар эдим.
Онынъ ичюн Ордуларнынъ РАББИси бойле дей: – Бакъынъыз, оларны иритип сынайджагъым. Халкъыма башкъа не япып олурым?
Козьлерим агъламакътан кёр олды, ичим-багърым къайнай, халкъымнынъ къызы гъайып олгъаны ичюн, юрегим яна; балаларнен сабийлер шеэр сокъакъларында ачлыкътан эслерини джоялар.
халкъым гъайып олгъаны ичюн козьяшларым дерья киби акъа.
Мераметли къадынлар озь балаларыны пиширелер; сабийлер ашкъа чевирильди, халкъым гъайып ола.
Шакъаллар биле меме берип, кучелеклерини эмиздирелер, халкъымнынъ къызы исе, сахрадаки девекъушу киби, мераметсиз олды.
Халкъымнынъ джезасы Содомнынъ гунасы ичюн джезадан буюктир; Содом бирден гъайып олды, адам къолу онъа токъунмады.
Яхшы тамыр аткъан олса да, яшап-осип олурмы? Куньдогъуш тарафындан ель келип, онъа эскенде, о, къурур. Оськен еринде къуруп къалыр.
Амма оны ачувнен ерден чекип чыкъардылар, ерге аттылар. Куньдогъуш ели мейвасыны къурутты. Къавий даллары узюльди ве къуруды, атешке аш олдылар.
Агъа-къардашлары арасында Эфраим бол къысметли олса да, шаркътан къуру рузгяр келеджек, сахрадан эскен РАББИнинъ ели котериледжек, онынъ чокъракълары къуруйджакъ, чешмелерининъ суву битеджек. Оларнынъ къыйметли шейлернинъ бутюн хазинеси тартып алынаджакъ ве бошатыладжакъ.
Бунынъ ичюн олар саба думаны киби, тез гъайып олгъан чыкъ киби оладжакъ, арман еринден савурылгъан саман чёпюне, собадан чыкъкъан тютюнге ошайджакълар.
Ель оларны учурып кетеджек, олар путларгъа кетирильген къурбанларындан утанаджакъ.
Олар боран киби келип кечелер, лякин къабаатлы олурлар, чюнки оларнынъ алласы – озь кучюдир.
Мен шимди къасдийлилерни котереджегим. Бу халкъ – мераметсиз ве фикирсиз, олар ер юзюнде долашалар, озьлерининъ олмагъан топракъларны тартып алалар.
О энди Озюнинъ махсус курегинен богъдайны кепектен айырмагъа азыр. О, Озь арманыны темизлейджек: богъдайны анбаргъа топлап, кепекни сёнмез атеште якъаджакъ.
Онынъ къолунда махсус куреги бар. О, Озь арманыны темизлейджек: богъдайны анбарына топлап, кепекни исе сёнмез атеште якъаджакъ, – деп джевап берди.