17 Лякин сени Мен о куню къуртараджагъым, – дей РАББИ, – сен къоркъкъан адамларнынъ къолуна берильмейджексинъ.
Сонъра Ибрамгъа руя олды. Ибрам РАББИнинъ: – Къоркъма, Ибрам. Мен – сенинъ къалкъанынъдырым, аркъа-къаянъдырым. Мукяфатынъ пек бол-берекетли оладжакътыр, – дегенини эшитти.
Давут Гъадгъа: – Буюк белягъа огърадым. Адамнынъ къолуна тюшмеге Алла косьтермесин, яхшысы РАББИнинъ элине тюшейим, чюнки Онынъ мерамети буюктир, – деди.
Ильяс онъа: – Ордулар РАББИсининъ огюнде турып ант этем: бугунь онынъ козюне корюнеджегим! – деди.
Овадья Ахавгъа келип, онъа хабер этти. Ахав Ильясны къаршыламагъа кетти.
Эль-Яса: – Къоркъма! Бизнен олгъанлар оларнен олгъанлардан чокъ, – деди.
Къанун бозгъанларгъа Сенинъ ёлларынъны огретеджегим, ве гунакярлар Санъа къайтып келеджеклер.
Олар санъа къаршы дженк этеджек, амма сени енъип оламайджакълар. Мен сеннен оладжагъым, сени къуртараджагъым, – деди РАББИ.
Маттаннынъ огълу Шефатья, Пашхурнынъ огълу Гедалья, Шелемьянынъ огълу Ехукъал ве Малкиянынъ огълу Пашхур Йирмеянынъ бутюн халкъкъа айткъан сёзлерини:
– Падиша-эфендим! – деди. – Бу адамлар Йирмея пейгъамберни къуюгъа атып, пек яман шей яптылар. О, къуюда ачлыкътан олер, шеэрде энди отьмек къалмады да.
О заман падиша буюрды, ве Даниялны кетирип, арсланлар толу къуюгъа аттылар. Сонъ падиша Даниялгъа: – Сен даима ибадет эткен Алланъ сени къуртарсын! – деди.
Падиша оларгъа джевап берип: – Сизге догърусыны айтам: шу кучюк къардашларымдан бирисине япкъанынъыз – Манъа япкъанынъыздыр, – дейджек.