4 Сени кене къавийлештиририм, ве къавий олурсынъ, эй, Исраиль къызы! Кене къолунъа дарелерни аладжакъсынъ, къуванчнен ойнайджакъсынъ.
Мына онынъ акъкъында РАББИнинъ сёзлери: Сион къызы сенден нефретленир, устюнъден кулер. Ерусалим къызы артынъдан башыны саллар.
Оюнгъа тюшип Онынъ Адыны макътасынлар, даре ве сантыр чалып, Онъа йырласынлар!
Мына, аятым къасеветтен азды, омюр йылларым агълай-агълай кечип кетти. Гуналарымдан такъаттан кесильдим, кемиклерим де къуруды.
РАББИ Якъупны аджыйджакъ, кене Исраильни сайлайджакъ, оларны топракъларында ерлештиреджек. Башкъа халкълар оларгъа къошуладжакъ, Якъупнынъ эвине япышаджакълар.
РАББИ оны джезалап, таякънен ургъанда, даре ве сантырны чаладжакъ, эр шейни ёкъ этип, онъа къаршы дженк этеджек.
– Бакъ, бугунь Мен сени халкълар ве падишалыкъларнынъ устюне къойдым. Сен тюбю-темелинден къыраджакъсынъ ве бозаджакъсынъ, ёкъ этеджексинъ ве йыкъаджакъсынъ, къураджакъсынъ ве сачаджакъсынъ.
Оларгъа бойле хабер эт: – Козьлерим гедже-куньдюз, токътамаздан козьяш тёксюн; халкъымнынъ къызыны чокъ урдылар, ве о йыкъылды, пек агъыр яраланды.
Бунынъ ичюн РАББИ бойле дей: – Халкълардан соранъыз, бунъа ошагъан бир шейни ким эшитти? Исраиль къызы пек джиренч шейлер япты.
Оларгъа бакъып, яхшылыкъ этеджегим, бу мемлекетке къайтараджагъым. Оларны яхшы ерлештиреджегим, ёкъ этмейджегим; терекни киби, оларны сачаджагъым, тамырларынен чыкъармайджагъым.
О заман къызлар ойнап къуванаджакълар, яшлар къартларнен берабер шенъленеджеклер, агълавларыны къуванчкъа чевиреджегим, гонъюллерини аладжагъым, чеккен хорлукъларындан сонъ оларны къувандыраджагъым.
Ёл бою озюнъе косьтергичлерни ве диреклерни къой, кеткен ёлунъа мукъайт ол! Эй, Исраиль къызы, арткъа къайт, бу шеэрлеринъе къайт!
– Бакъынъыз, ойле куньлер келелер ки, – дей РАББИ, – Хананел къуллесинден башлап Коше Къапусына къадар шеэр РАББИнинъ Адына янъыдан къуруладжакъ.
Ехудалыларны ве исраиллилерни эсирликтен къайтараджагъым, эвельки киби къавийлештиреджегим.
Эй, къыз! Мысыр къызы! Гилад дагъларына кетип, мелем ал! Лякин бошуна иляджларны чокълаштырдынъ, сен ичюн шифа ёкъ!
Меним эписи кучьлю адамларымны Рабби ёкъ этти; йигитлеримни йыкъмакъ ичюн, манъа къаршы чокъ адамны топлады; юзюмни баскъаны киби, Рабби Ехуда къызыны таптады.
Эй, Ерусалим къызы! Санъа не айтайым? Сени неге ошатайым? Эй, Сион къызы! Сени неге бенъзетейим? Гонълюнъни насыл этип алайым? Яранъ денъиз къадар балабандыр, сени ким яхшы этип олур?
– Исраиль къыз йыкъылды, бир даа турып оламаз. О, озь топрагъында къалдырылды, оны турсатаджакъ кимсе ёкъ.
– О куню йыкъыкъ эвге ошагъан Давутнынъ падишалыгъыны Мен янъыдан тиклейджегим, диварларыны тюзетеджегим, йыкъылгъан ерлерни янъыдан къураджагъым, оны эски замандаки киби япаджагъым.
Сонъ, бесленген бир бузавчыкъны кетирип, союнъыз: ашайыкъ да къуванайыкъ.
– Бундан сонъ Мен къайтып келеджегим, Давутнынъ йыкъылгъан эвини къураджагъым. Онынъ виранелерини янъыдан къурып, гъайрыдан тиклеп къояджагъым.
Йифтах эвине, Мицпагъа къайтып кельди. Оны къаршылап, ойнап, даре чалып къызы келе эди. Бу Йифтахнынъ бирден-бир къызы эди. Башкъа не къызы, не де огълу бар эди.