32 Деделеринъизни къолларындан тутып, Мысыр топрагъындан чыкъаргъанда, оларгъа бир васиет бердим. Мен оларнынъ Сабысы олсам да, олар о васиетни боздылар, – дей РАББИ.
Сандыкънынъ ичинде эки дане таш левадан гъайры бир шей ёкъ эди. Исраиль огъуллары Мысыр топрагъындан чыкъкъан сонъ, РАББИ оларгъа Хорев дагъында васиет бергенинен, Муса оларны анда къойгъан эди.
– Арткъа къайтынъыз, эй, ёлдан урулгъан балалар! – дей РАББИ. – Мен сизинъ эфендинъиз олдым. Шеэрлеринъизден бирер адам, къабилелеринъизден экишер адам алып, Сионгъа кетиреджегим,
Исраиль-ананъызгъа къаршы суд ишини башланъыз. О, энди Меним апайым дегиль, Мен де онынъ акъайы дегилим. О, не юзюни, не кокюслерини ороспулыкъ хызметине бермесин.
Келинни аладжакъ адам – киевдир. Лякин киевнинъ янында тургъан ве оны динълеген досту киевнинъ сесини эшитип пек къувана. Мен де бойле бутюнлей къуванам.
Мына РАББИ Мусагъа буюргъан васиетнинъ сёзлери. Муса оны Исраиль огъулларына Моав топрагъында бермек керек эди. Бу васиет, Хорев еринде берген васиеттен башкъа эди.
Сонъ РАББИ Мусагъа: – Мына тезден сен баба-деделеринъе къошуладжакъсынъ, – деди. – Бу халкъ, ороспу киби олып, кетеяткъан топракъларында эджнебий аллаларнынъ пешинден бараджакъ. Олар Мени къалдыраджакълар ве Мен оларгъа берген васиетимни бозаджакълар.
О, эски васиетке ошамайджакъ. Деделеринъизни къолларындан тутып, Мысыр топрагъындан чыкъаргъанда, оларгъа бир васиет бердим. Лякин олар васиетиме садыкъ къалмадылар, ве Мен олардан юзь чевирдим, – дей Рабби.