– Арткъа къайтынъыз, эй, ёлдан урулгъан балалар! – дей РАББИ. – Мен сизинъ эфендинъиз олдым. Шеэрлеринъизден бирер адам, къабилелеринъизден экишер адам алып, Сионгъа кетиреджегим,
Оларны халкълар арасында ерлештиреджегим, узакъ мемлекетлерде олар Мени хатырлайджакъ. Олар анда балаларынен берабер яшайджакъ, лякин арткъа къайтаджакъ.
Муса оларгъа: – Мен сизге бугунь айткъан бу сёзлерни акъылларынъызда тутунъыз, бу Къанун сёзлерининъ эписини тутып беджермеге балаларынъызгъа эмир этинъиз.